Ik heb hard gelachen om zijn eerste shows.
En toen was de lol er af.
Voor mij dan.
Ontregelen om te ontregelen krijgt iets triests.
Vooral als je er succes mee hebt.
Want een ontregelaar op handen dragen heeft nóg iets triesters. Zelf niks doen met je frustraties, maar plaatsvervangend stoer vinden dat jij humor leuk vindt waar anderen van schrikken, vind ik triest.
Ik zeg dit niet om anderen te beschuldigen. Het is een fenomeen dat ik bij mezelf herken, en waar ik klaar mee ben.
Daarom doet Hans Teeuwen me niet zo heel veel meer. Ik ben gestopt hem te volgen. Het scheelt daarbij dat ik slechte oren heb, en dus zorgvuldig kies waar ik energie in stop.
Maar zomergasten vond ik leuk.
Omdat hij tussen zijn ontregelpogingen ook serieus was.
En toen Hans stopte met ontregelen,
toen pas slaagde hij er in mij te ontregelen.
Toen kon ik hem even als persoon zien. Daardoor werd hij interessant.
Ik snapte ook waarom hij zo graag wil ontregelen. Ik snapte zelfs wat hij tegen religie heeft, ook al blijf ik zelf geloven.
Maar wat míj ontregelende is de ontdekking dat alle meningen en alle vooroordelen weg vallen als je iemand als mens gaat zien. Als je luistert naar wat iemand mooi vind. Als je probeert te snappen wat iemand belangrijk vind. En als je los laat wat je daar zelf allemaal van vindt.
Dan zie je een mens.
Zelfs als die mens tussendoor spelletjes speelt om zichzelf niet al te bloot te geven.
En een mens die gewoon een mens zit te zijn is altijd leuk.
Ik begin ook steeds meer te zien dat dat zo is. Het zorgt ervoor dat ik zelf ook anders naar mensen ga kijken. En dat mijn keuzes op andere dingen gebaseerd zijn.
.. dat heb ik ook: toen ik hem zag klungelen tijdens een interview, zelfs verlegen en heel onzeker werd, toen viel ik pas echt voor hem. De mens achter het masker.
Mooi JJ
ik ben zover niet gekomen, ik mag de man niet en had geen zin mijn zondagavond te verpesten