waar onze snelheid ons brengt

In #blogpraat ging het gisteren over ontlezing.

We lezen sneller, vluchtiger. Worden blogs verdrongen door tweets, of facebook updates?

Korter sneller.

Kan het nog korter dan 140 tekens?

Ja dat kan.

Een pin, een check-in op foursquare, een instagram, en dat kunnen we steeds makkelijker, automatischer en sneller.

Blogs spelen daar al op in.

Blogposts worden scanbaar geschreven.  Veel witregels, tussenkopjes. Korte zinnen.

Waar gaat die snelheid naar toe?

Ik vermoed dat die snelheid uiteindelijk een tegenreactie op roept.

Mensen gaan stukken tekst zoeken waarin ze kunnen wegkruipen.

Mensen gaan verhalen zoeken waarin ze kunnen dwalen.

Mensen gaan de ruimte zoeken waarin ze zichzelf kunnen zijn.

En daar past haast niet bij.

We gaan weer verlangen naar langzaam

Kijk maar naar al die andere snelle dingen die weer langzaam worden.

Onbedoeld, maar toch:

Ik zou de tijdwinst van onze kantoor efficiency wel eens afgezet willen zien tegen de tijd die we met zijn allen meer kwijt zijn aan burn-outs.

 

Maar ook bewust gekozen:

We kunnen steeds sneller reizen (Ja! 130!) , en wat wordt populair?

Juist.

Een voettocht naar Santiago de Compostella.

 

Lieve bloggers, lieve schrijvers.

 

Blijf schrijven, ook lange stukken.

 

De honger ernaar zal groeien.

 

 

Tussen de regels door lezen wordt weer echt een sport als er minder witruimte is.