Van wie ik leer, een verhaal over doofblind zijn

Gisteren vertelde Femke Krijger een indrukwekkend verhaal over doofblind zijn.

Femke heeft Usher. Daardoor is zij progressief slechthorend, en slechtziend.

Over de wisselwerking tussen gehoor en zicht.

Hoe ze steeds meer ging leunen op spraakafzien (liplezen + mimiek) toen ze slechter ging horen.

Hoe ze dus door het slechter zien steeds minder ging verstaan.

Hoe ze zó slecht ging zien dat alle geluid weer belangrijk werd. Ook dat geluid dat ze ‘afgeschreven’ had, als storend.

Hoe haar werkelijkheid een gepuzzelde werkelijkheid is.

Mijn verstaan is het maken van een kruiswoordpuzzel (en soms een cryptogram).

Haar hele wereld is een legpuzzel van 1000 stukjes, waar er nog niet de helft van over is.

Ze vertelde hoe accepteren en niet accepteren haar helpt om toch de dingen te doen die de moeite waard zijn.

Accepteren dat niet alles meer kan. Niet accepteren dat alles niet meer kan.

Bewust leven. Bewuste keuzes maken.

Indrukwekkend.