vakmanschap en ambacht

Zomergasten. Nelleke van Noordervliet.

Documentaire “Houen zo!” over de Rotterdamse haven.

Als je weinig tijd hebt, kijk vanaf 01.00, even.

Prachtige zwart-wit beelden van bonkige mannen, die met veel aandacht en precisie hun werk verzetten.

Handen die een dans doen in het geven van aanwijzingen. Een choreografie van doelgerichtheid.

Weten wat je doet, geen twijfel, vakmanschap.

Alles wat ik nooit had.

En wat vind ik het mooi om naar te kijken. Het lijkt wel een stuk van Pina Bausch.

Ik sta aan het begin van een nieuwe carrière. Embrionaal, bijna. Ik laat mezelf opnieuw geboren worden, en deze keer ga ik me het ambacht eigen maken. Want zo trefzeker wil ik worden.

Ik heb een lange weg te gaan, maar nog nooit heb ik zo veel richting gehad.

Grappig. terwijl ik dit tik spreekt Nelleke van Noordervliet over verlegenheid. (En besef ik me en passant, hoe goed ik kan horen met mijn snoertjes, rechtstreeks geluid in mijn CI’s). En wat een herkenning. Tafelmanieren bij de vriendjes en vriendinnetjes waar ik over de vloer kwam. En steeds afvragen : “Hoe gaat het hier? “. 

Dát is waar ik vandaar kom. Steeds afvragen, “Hoe moet ik me houden om niet door de mand te vallen?”

Die onzekerheid inruilen voor de zekerheid van een ambacht. Weten wat ik doe, om te bereiken wat ik wil. Nooit meer afvragen hoe het hoort. Me richten op wat ik wil, en hoe ik daar kom.

Het grappige is dat de weg er naar toe zo onzeker is als het maar kan, en dat ik daar niet van terug schrik.