Tranen

Ik heb bewondering voor mensen die in het openbaar kunnen huilen.

Ik doe het veels te weinig, zelfs als ik alleen ben.

En als ik dan de tranen voel prikken (ja dat gebeurt er als je niet vaker oefent, dan stroomt het niet zo lekker door), dan voel ik (eh . . ik wilde hier nog een woord toevoegen maar een punt is beter).

Voelen en verbinding.

Dat is waar tranen over gaan.

Dus wil ik vaker huilen. Als er in een gesprek tranen vloeien dan gaat het over wat ons het diepste raakt, en moeten we het daar niet wat vaker over hebben? Zou het niet fijn zijn als we dat even gewoon gaan vinden als lachen? Dat we niet meteen een troostend woordje hebben? En zelfs niet die hand?

Als we die hand wat vaker uitsteken, als we elkaar vaker aanraken, ook als die tranen er níet zijn, dan stelpt die hand geen tranen, maar dan laat die hand het leven juist meer vloeien.

Ik heb een vriendin en een collega-vriendin die het me kunnen leren. (you know who you are)

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.