stille zaterdag, Henk en Ingrid

Hoe hebben Henk en Ingrid zich gevoeld op stille zaterdag?

Vrijdag hebben ze mee staan roepen. Barabas! Barabas! Hadden ze gescandeerd.

Want de farizeeërs hadden gelijk gehad. Die Jezus was gewoon een oplichter, een charlatan. Als hij echt de messias was geweest, waarom had hij zijn macht niet laten zien? Flink door de mand gevallen, die praatjesmaker. Stennisschopper. Gevaarlijk ook nog. Met die idiote verhalen van hem.

Ze hadden meegelopen in de menigte, achter de kruisdragers aan. Opgezweept door het moment, hadden ze mee geschreeuwd. Gelachen hadden, ze om die doornen kroon.

En nu op deze hele stille zaterdag.

Hoe voelen ze zich? Henk en Ingrid.

Los van de menigte.

Uit de roes.

Gewoon over tot de orde van de dag? Weer een oproerkraaier minder? Wassen ze net als Pilatus hun handen in onschuld? Het waren de Romeinse soldaten toch? Wij toch niet?

Of zijn ze geschrokken van zichzelf. Geschrokken dat ze zich hebben laten meeslepen in een orgie van geweld. Geschrokken van de gevolgen van hun onvrede?

Wat is er nodig om Henk en Ingrid het gevaar te laten zien van massaal misnoegen?

Van onvrede die zich veilig, anoniem kan koesteren in de massa.

Wanneer hebben ze door dat het zelf al lang niet meer in de hand hebben?