Dit is een ontdekking van mezelf, en eentje die ik met maar weinigen deel. Misschien kennen mensen “Schoolgirl” nog. Dat was een klein hitje in 1981.ja,ja, daar staat 1980 maar dat was Amerika. Hier kwam hij pas voorjaar 1981 uit.
1980/1981 was mijn eerste jaar in Wageningen. Schoolgirl begeleidde mijn eerste lente en zomer als student. Het paste met zijn schorre vrolijkheid uitstekend bij die uitbundige sfeer. Zwemmen in het grindgat onderaan de Grebbeberg. Tot ’s avonds laat buiten bij Loburg op de stoep zitten. Mijn eerste Belgische bier.
Mijn meeste platen waren seizoensgebonden. Dit is een lente- en zomerplaat. Ik kocht hem in de lente en hij daalde in, tijdens de vroege zomer. Het mooie is dat ik elke volgende lente kan afdwingen door het opzetten van deze plaat. Elk seizoen begint voordat het begint.
Het mooie Cellophane City heeft een kabbelend ritme, als een zacht schommelend zomertreintje. Hoor het piepen van de wielen bij het refrein. Steve Forbert zingt en vertelt tegelijkertijd. Als hij stilvalt, stopt ook de muziek abrupt. (Je kunt mij altijd plezier doen met makkelijke truukjes in de muziek). Dan zetten de toeters in en nemen het thema over. Reprise and fade out.
“One more glass of Beer” mag zo op mijn begrafenis. Het eindigt met mooie strijkers die naar het eind toe aanzwellen. Daaronder nog meer violen die van hoog naar laag glijden en weer terug. Alsof je naar de aftiteling van een monumentale film zit te kijken. (Echte klassieke-muziek-liefhebbers hebben dan natuurlijk het gevoel dat ze in een Efteling show zitten, maar als ik op mijn begrafenis mijn gêne niet op zij kan zetten, wanneer dan wel?)
De teksten bevatten scherpe oberservaties. Eentje die me bij bleef was “If you’ve got to ask you’ll never know.” Die herkende ik maar al te goed. Het leven was voor mij altijd vol met dingen waarvan ik het gevoel had dat iedereen die wist behalve ik.
De uitsmijter is Visitor.
“Yes I am a visitor, and I’ve got a life to live, while I’m here upon this circumstance called earth”
Dat is hoe ik me heel lang gevoeld heb, een bezoeker, die met verwondering, en later ook bewondering naar de wereld kijkt. Misschien ben ik dat nog steeds.
.
Cellophane City
A vistor:
One more glass of beer
En? Hoe is het gegaan met de CI?
kippevel, vooral One more glass of beer. (sentimentalist)
Maar dat is meer de herinnering dan de muziek die ik nu hoor. Ik hoor genoeg om het allemaal op te roepen.
Ter controle: ik heb ook een nieuwere plaat van hem gedwonload, en daar kan ik dus niks mee: brei!