Want ik heb een beetje moeite om me bij mijn leest te houden.
Mijn theater, de planken, het podium, het verhaal, de inspiratie.
Dat alles blijft mijn kern, en daar ga ik niet meer van af.
Dat gaat minder hard dan ik wil. In ieder geval minder rechtstreeks dan ik wil. Dus doe ik nu af en toe even mijn oogkleppen af. Want er moet geld binnen komen. En ik ga breder kijken. En dat is gevaarlijk. Dan zie ik weer heel veel waar ik me mee wil bemoeien.
Ik schreef daar deze post al over. Dat gaat over focus, oogkleppen, de weg, en het doel. Maar die was een beetje te filosofisch. Dat was mijn hoofd. Vandaag schrijf ik over het gevoel daarbij.
Het voelt nogal . . .
niet te beschrijven
de woorden heftig en wanhopig, maar daartussendoor zit ook een toefje enthousiasme, en hoopvol.
Misschien is verwarrend wel een goede beschrijving.
Want wat er nu bij me op komt zijn oude grote ideeën van mij, in een nieuw jasje. Groter dan op een podium staan. Dat podium zou daar onderdeel van kunnen zijn. Maar ik zou daar gewoon af moeten blijven, want dat podium schiet ook nog niet erg op, dus wat moet ik nu met iets dat nóg groter is?
(En, vraagt een kritische stem in mij, mij af, is dit niet afleiding zoeken, om weg te kunnen blijven bij je gevoel van mislukking? Moet je niet 110% energie in dat theater van je gaan steken, in plaats van deze zijweg? En ja, stamel ik dan terug. Maar ik sta nu echt even droog met ideeën over marketing. Ik heb een goed theater, de recensies zijn mooi, het wordt straks alleen maar mooier, maar hoe kom ik aan publiek? Roepen helpt niet, weet ik nu. Mag het alsjeblieft allebei? Ook aan de slag me dat andere idee? Al was het maar om in beweging te blijven, vertrouwen op te bouwen?)
Ik was al bijna begonnen aan een blog te schrijven over een ontwikkeling die ik aan zie komen, en die ik nodig vind.
Dit blog van mij is krabben, aan die jeuk.
Misschien niet handig om te krabben, maar ja, dat heb je met krabben, dat kun je soms niet laten.
Misschien moet ik niet krabben, maar wonden likken, en opstaan.
Ik heb meer dan een jaar lang geen last gehad van dit soort gewiebel. Mijn focus was heel helder. Aaarg. Ik wil dat klikje, waarmee alles op zijn plaats valt. Ik wil voelen dat alles past. Ik haat het als het zo wiebelt. Ook al weet ik dat het er bij hoort. (Maar ja dat was mijn hoofd, die dat wist, in dat blog)
Ken je die tuimelaar?
Die komt altijd weer overeind. Maar als je hem een hele grote zwieper geeft kan hij aardig rond tollen.
Dat doe ik nu, en ik ben er duizelig van.
En dan lees ik een oude blogpost terug.
Die me waarschuwt, maar tegelijkertijd ook gerust stelt.
De waarschuwing: Niet opgeven! (nee doe ik niet) en Focus houden (eeh… ja en dan zonder oogkleppen.. waar is de balans?)
De geruststelling: Ik ben een jaar verder, en heb al zo veel geleerd op het podium. De onzekerheid die ik daar nog had is voor een heel groot deel verdwenen!
Zonder tollen is een tuimelaar ook niks aan, dan staat ‘ie daar maar. 😉
Het is die geruststelling waar je moed uit kunt putten. Je bent inderdaad een jaar verder en volgens mij tevens verder dan je misschien ooit gedacht had. Je kunt het dus.
Alleen is het niet altijd een rechte weg die je voor je hebt. Soms is het niet duidelijk waar het heen gaat. Maar omdat je een duidelijk doel voor ogen hebt herken je snel genoeg wanneer je dreigt af te dwalen. Een (noodgedwongen) uitstapje lijkt me dan ook geen kwaad te kunnen. Mits je doel duidelijk blijft.
Success met tuimelen 😉