In mijn timeline zie ik ze weinig, gelukkig.
Maar als ik een algemene hashtag volg kom ik ze bij bosjes tegen.
Denigrerende, half grappig bedoelde opmerkingen over anderen.
De kwinkslagen vliegen je om de oren.
Waarom? Om te scoren? Luister je dan alleen nog maar om een kapstok te zoeken waar je je mening aan op kan hangen?
Ik ben helemaal klaar met mensen die het afserveren van anderen gebruiken als onderdeel van hun imago op internet. Ontvolgen, ga ik ze.
Nee, wacht dat ga ik niet.
Want dan doe ik hetzelfde. Bovendien . . .
Bovendien, ben ik veel milder als één van mijn bekenden het doet. Omdat ik weet, dat die meer zijn dan die ene tweet. En dan kun je een potje breken.
En als ik die anderen, die het potje breken nog voor ik ze goed en wel ken, daarvoor ontvolg, leer ik ze niet kennen. Dat is stom. Want die anderen zijn ook meer dan die ene tweet (of twee, of drie, daar gaat het niet om).
Waar het wel om gaat is elkaar leren kennen. Zodat we een potje kunnen breken bij elkaar. Laten we toe staan dat we veel meer potjes breken bij elkaar. Niemand is perfect.
Ik neem me voor mensen potjes te laten breken.
Ik neem me voor geen commentaar meer te leveren, alleen maar om mezelf neer te zetten als het een of ander. Als ik echt commentaar heb, is het te waardevol om af te doen in een tweet.
Ik neem me voor om het te laten, me niet meer op te winden als anderen het wel doen.
Ik blijf uit het wespennest.
Als het écht belangrijk is, kies ik mijn eigen arena. Dan blog ik over wat me dwars zit. Dan blog ik over mij. Dat is het enige waar ik wat zinnigs over kan zeggen.
Ik gebruik twitter om mensen te leren kennen
in gesprek.
En een gesprek is niet hetzelfde als het uitwisselen van meningen alsof het visitekaartjes zijn.
(Ik schreef deze blogpost naar aanleiding van een hele reeks tweets over het programma zomergasten, op de hastag #zg13)
“Dan blog ik over mij. Dat is het enige waar ik wat zinnigs over kan zeggen”: en dat (over jezelf bloggen) is soms al lastig genoeg, weet ik uit ervaring 😉
Benali noemde #zg13 in één van zijn recensies ‘het eurovisie songfestival voor intellectuelen’. We kijken er met z’n allen naar, om het vervolgens massaal af te kraken. Ik maak me er ook wel eens schuldig aan om negatieve uitlatingen over het één of ander op twitter te zetten. Maar ik hoop dat het in balans blijft met de positieve dingen. Het is in ieder geval goed om te weten dat jij verder kijkt dat de tweet op zich :-). Ik maakte laatst mee dat iemand me op een negatieve manier aansprak op mijn twittergedrag. Terwijl ik normaalgesproken nauwelijks iets van die persoon hoor. Alsof sommige mensen op zoek zijn naar iets waarmee ze iemand om de oren kunnen slaan. Jammer is dat, maar helaas zit onze samenleving (blijkbaar) zo in elkaar. Twitter is wat dat betreft dan wel weer een fijn medium: je kunt díe mensen om je heen verzamelen met wie je het fijn vindt om in gesprek te gaan. Alle anderen ontvolg je gewoon, dan blijft alleen het leuke over :-).
Ik kom net kijken in de wereld van Twitter. Maar waarom sturen mensen elkaar gewoon niet een persoonlijk bericht zonder pottenkijkers als je het niet eens bent met elkaar???volgens mij neigt iedereen naar het etaleren van zichzelf??!!???
Ja. En ik snap het ook wel. Ik las vandaag iets da ik dom vond. (Niet van een privé persoon, maar een boektrailer over een slim boek) en was al bezig met schrijven van een reactie om te laten zien hoe slim ik was dat ik de slimmeriken betrapt had op een fout. Zo sterk is die neiging. Alles weer weggehaald. Niet gereageerd.
Mooie benadering. En ik kan me er grotendeels wel in vinden. Ben allang gestopt met allerlei negatiefs de wereld in te slingeren wanneer iets mij niet zint. Niet dat de wereld alleen maar rozengeur en manenschijn is, maar om overdreven lang/heftig stil te staan bij alles wat je niet zint, dat gaat ook niet echt helpen. Een tijd lang heb ik het leuk gevonden om ‘gezamenlijk’ via twitter een bepaald tv-programma te volgen. Maar nu kijk ik zelf weer in m’n eentje (of met z’n tweetjes) en krijg daardoor veel meer mee dan dat ik continu moet reageren op wat ik zie, of moet lezen wat anderen er van vinden.