Spectrovita, zo heet ons leerlingvolgsysteem.
Twee keer per jaar hebben we gesprekken, met leerling en ouders, en dan vullen we samen in welke stappen een leerling gezet heeft. (Nee, dat doen we niet in tien minuten. Drie kwartier maken we daarvoor vrij. Of meer, als dat nodig is)
Deze periode voel ik me tweeslachtig.
Schuld, voel ik.
Schuld omdat ik met van alles bezig ben geweest, dingen op touw gezet heb, en daardoor lang niet al mijn coachkinderen in het oog gehouden heb. En dat terwijl ik nog niet eens de helft van de projecten die ik wilde, heb gerealiseerd.
Trots, voel ik.
Trots, niet op mij, maar op mijn coachkinderen die grote sprongen maken. Die opeens van alles geleerd hebben. Buiten lessen om. Ik heb coachkinderen die amper lessen volgen, en toch opeens kunnen lezen bijvoorbeeld.
Bewondering, voel ik.
Bewondering voor de kinderen die dwars tegen ons gevoel dat ze kansen laten liggen, allemaal kansen oppakken om te leren, en ons steeds opnieuw verrassen en ontroeren.
Bewondering voor onze school, ons team, waar dit allemaal mag zijn, waar we samen genieten en samen huilen. Waar we alles binnen durven laten komen. Waar we onze plannen net zo makkelijk omgooien als we ze maken.