Ik heb een maatje.
Via het maatjesproject.
Vandaag hebben we voor het eerst samen iets gedaan.
We hebben gewandeld in het prachtige landelijke Leur.
En al die tijd ben ik maar bezig in mijn hoofd.
“Vindt hij het wel leuk?”
“Moeten we niet ergens over praten?”
“Welke onderwerp zal ik eens aansnijden?”
Ik vertel over de dingen die ik weet.
Mijn maatje zegt dan enthousiast en stevig “Ja!”
Maar wat vind hij, denkt hij?
We drinken een kop koffie bij het bezoekerscentrum en dan gaan we weer terug.
We maken een afspraak voor volgende week. Dan gaan we wandelen bij Kasteel Hernen.
De begeleider van de woonvorm, zegt me dat mijn maatje glundert, en het dus leuk heeft gehad. Ik ken hem nog niet genoeg om dat zelf te zien.
En dan besef ik dat dat genoeg is. Gewoon wandelen. Een kop koffie drinken. Ieder op zijn eigen manier genieten. Af en toe zeggen”Kijk, zwarte koeien”, of “Mooie wolken.”
Dat is voor mezelf ook genoeg. Waarom zou dat voor mijn maatje niet genoeg zijn?
Gewoon er zijn. Jezelf als gezelschap geven. Genieten van het gezelschap van een ander.
Genoeg is genoeg.
Bijzonder om te ontdekken.
Ik ben genoeg.
Goed voor mij. zo’n maatje.
Jezelf en de ander dus accepteren zoals je bent. Dan hoeft er verder niets en kun je saamen genieten. Mooie ontdekking.
Soms is spiegelen wel zo verhelderend …
Mooi. Onwennig leren kennen.
Spannend.