Je rekent nooit voor altijd met iets af.
Er is altijd nog een diepere laag.
Die hoge drempel blijkt (helaas pas achteraf)
Steeds opnieuw verrassend laag.
Rondjes lijken het.
Spiralen zijn het.
Ik kom langs punten waarvan ik dacht: “Dat had ik toch al gehad?”. Het thema blijkt zich op een nieuwe manier aan te dienen.
Ontwijken, heb ik al gehad. Geen zin in die drempel. Toch doen en opluchting. Nu voor altijd klaar. Niet dus.
En iedereen zit op een andere plek in die cirkel. Andere thema’s. Of zelfde thema’s, andere laag.
Vandaar die tegenstrijdige adviezen. Loslaten… Nee! Juist vasthouden!
Zelfde waarheid, ander pad.
Daarom wordt ik voorzichtiger met adviezen. Ik geef ze niet meer. Ik vertel wat mij overkomt. En daar kan iemand iets mee. Of niet.
Dit is het zelfde artikel als advies over advies 1. Maar dan een week later. Net iets andere invalshoek.
Wat ik me wel af vraag hoeveel lagen mijn onzekerheid heeft.
Ik ontdekte dat ik geen bevestiging nodig had.
Dacht ik.
Toen ontdekte ik dat het niet erg was om bevestiging nodig te hebben. (zie Hoe de kameel aan zijn bulten kwam)
Dacht ik.
Een week met wat fouten op mijn werk, waar ik heel erg niet tegen kan. En dan weer blij worden met reacties op mijn blog.
Ik dacht dat ik het kon: van mezelf houden zoals ik ben.
Nieuwe drempel: van mezelf houden zoals ik ben, zelfs als die ik niet van zichzelf kan houden zoals hij is.
Mooie blog, mooi zoals jij jezelf laat zien, mooi zoals je mij aan t denken zet. Ik heb je nog nooit in t echt gezien. En toch heb ik je wel een beetje gezien. Mooi mens. Om van te houden.
en juist dat wat je in verbinding met de ander ontdekt geeft nog meer inhoud aan die drempel. Door er dan samen, ieder op zijn eigen manier overheen te stappen is dan winst voor beiden. Hierin geldt 1+1=3
ja, dat is mooi. delen.
verbinding, met respect voor ieders eigen beleving.
maar geen advies vanuit mijn beleving over die van jou.
Geen drempel, maar een nieuw voornemen. En wederom voelbaar herkenbaar…
mooie wijziging