magisch bloggen

Ik lees “Lives of the Poets” van Michael Schmidt.

Langzaam. Want alles wat ik lees trekt aan mijn gedachten. Ik lees in mooie zinnen over taal.

Wist je bijvoorbeeld dat in de vroege middeleeuwen het Engels een samengeraapt zootje dialecten was? Dat Noorderlingen en Zuiderlingen Frans moesten spreken om elkaar te verstaan? 

Ik lees over de eerste dichters die in de ordinaire taal van het volk gingen schrijven. Ik lees dat ze voortborduren op beelden en verhalen die diep in de volkstraditie geworteld zijn. Zodat deze gedichten binnen komen zonder begrepen te worden. Dat de klank van de taal, de losse beelden als een soort bezwering, een dieper begrip kunnen aanroepen.

Taal.

Wat is dat toch iets magisch. Wie zegt dat bezweringen niet bestaan heeft het niet begrepen. We doen het nog steeds. We werpen met onze blogs een net van spreuken uit over onze lezers.

. Noem me ouderwets

.                                            Noem me naïef

.                                                                             Noem me eigenwijs en tegendraads

Zeg desnoods dat het twee woorden voor hetzelfde ding zijn, en dat ik mezelf voor de gek houd.

Maar ik weiger de magie te verruilen voor huis-tuin-en-keuken psychologie. Ja, ik wil mijn net werpen om jou als lezer te lokken. Maar niet volgens een recept.

Ik wil het gevoel blijven houden dat een blog zich als vanzelf onder mijn handen ontvouwt. Steeds opnieuw een geboorte, van steeds een ander kind.

Magie is wat ik het blijf noemen.