Jíj weet dit al lang natuurlijk.
Maar voor mij is het nieuw. Vierenvijftig jaar, en nu pas ontdekt.
Je hoeft helemaal niet in paniek te raken, dat helpt helemaal niets.
Ziejewel? Je wist het al. Een dikke grote Duh!
Maar wat een openbaring voor mij. Wie wat bewaart die heeft wat.
Al voor de derde keer gebeurt er iets waar ik normaal van in paniek raak. De eerste keer was ik mijn sleutels verloren, de tweede ben ik zelfs alweer vergeten, en de derde keer liet ik het het alarm van ons schoolgebouw af gaan.
Alle drie keren bleef ik kalm, en besefte ik dat de wereld niet verging, en kon ik rustig nadenken over wat ik kon doen.
Ik voelde ook de weemoed van mijn verraad. Paniek leek altijd zo’n passend antwoord op deze situaties. Maar de situaties voelden zich, verrassend genoeg, niet minder serieus genomen door mijn kalmte. En dát was de openbaring, dat ik in de kalmte toch de volle ernst van de situatie besefte. Beter zelfs. Die paniek was er waarschijnlijk ook als een soort verdoving.
Nu is het kwestie van doorgaan met afkicken.