Ik had het even helemaal gehad.
Toen ging ik dansen en had ik weer ruimte.
Zo ging het niet helemaal, natuurlijk.
Dat ik vast zat, dat klopt wel. Een paar dagen er tussen uit hielp niet echt. Teruggekomen vond ik het allemaal zo.. zo …
Nou, ik had er gewoon genoeg van, vooral van mezelf. Ik slingerde heen en weer tussen ergernis en kapotrelativeren. Zelfs bloggen erover hielp niet.
Bijna was ik gestopt met iederedagbloggen. Bijna had ik een hele lange pauze ingelast, om daarna alleen nog maar doorwrocht te bloggen. Het is dat ik vermoedde dat dat doorwrochte er niet van zou komen. Een keer wrochten is tot daar aan toe. Bovendien had ik nergens meer zin in.
Ik wilde dat kleverige gevoel afschudden. (Precies, dat lukt dus niet, iets kleverigs afschudden)
In een vlaag van helderheid sloot ik mijn blogpost af met: “Misschien moet ik maar gaan dansen.”
De volgende dag begon ik te schrijven aan mijn dans, dat luchtte iets op. En toen wilde ik hem echt. Ik wist ook waar. Op de dijk. Mooi symbolisch.
Fototoestel mee. Mini statiefje mee.
Ik schoot wat beelden. Trein, huisje, bloempje. Mijn eigen schaduw.
Ik filmde mezelf, lopend op de dijk.
En toen kwam ik bij het gemaal. Daar maakt de dijk een extra lus. Geen auto’s en fietsers die in de weg zitten.
Ik plantte mijn toestel op een hek en begon voorzichtig mijn dans.
Ik voelde me meer bekeken dan vrij. Fietsers die hun hoofd omdraaiden. Schapen die schrokken. Maar ik danste door. Aarzelend, houterig, en dan toch even een zwier.
Soms moet je een vrijheid op jezelf bevechten. Soms moet je het doorzetten voor je het voelt. Soms moet je doordansen als je jezelf licht belachelijk voelt. (Nee dat is niet hetzelfde als ‘fake it untill you make it’)
Geen verlichte jubel hier. Niet het verhaal dat ik opeens alles van me af geschud heb. Want dat is niet zo. Nog steeds verlegen met mij logge dikke lijf, dus de beelden die dat uitvoerig laten zien er uit gehaald. Er voor in de plaats dat leuke lammetje.
Ik ben niet opeens verlicht. Ik kan niet opeens de hele wereld aan.
Ik ben wel een stuk lichter. Ik liep met een tevreden gevoel naar huis. Het is gedaan.
Het knutselen met de youtube editor was erg amateuristisch, maar ook erg leuk om te doen.
En nu ik dit schrijf, komt langzaam het besef dat het beter is zo. Niet dat himmelhoche. Meer een kalme tevredenheid.
En ik heb nog iets ontdekt. Alles waar ik genoeg van had mag weer. Soms moet je beslissen om iets niet meer te doen, voordat je het weer met frisse moed (en vanuit een andere motivatie vermoed ik) kunt doen.
Mansuk Patel (goed gespeld?) schreef ooit ’n boekje; Dansend tussen vreugde en verdriet. Het leven als eeuwige dans, waarin vreugde en verdriet, pracht en pijn, leiden en volgen, vasthouden en loslaten…..elkaar voortdurend afwisselen. Op zoek naar balans, een soortement statisch evenwicht (waarvan we denken dat het innerlijke rust biedt) dat niet bestaat.
Mooi blog Jacob Jan!
nog even over dansen, en vastzitten en wel of niet iedere dag bloggen http://t.co/PZwa3YQHDW
Ik heb heel hard moeten lachen om dit filmpje http://t.co/FsRZHEybvY, zeker na het lezen van dit blog http://t.co/wuNmex75rf
Wanneer je zaken als verplichting gaat ervaren (bv het iederedagbloggen), dan bestaat de kans dat je vastloopt. Mooi hoe je hier probeert al dansend jezelf probeert te bevrijden (vind ik). Dat is ook een vorm van relativeren door het minder groot/belangrijk te maken (denk ik). Daarna kun je weer door (hoop ik). Maar wat je ook doet, ik blijf je volgen (meen ik).