Open brief aan Steven Gort

Beste Steven,

Je bent er niet meer. Tenminste niet meer op je blog, en niet meer op twitter.

Misschien ben je er daardoor juist heel erg wel. Daar waar je moet zijn. Bij je gezin en op je werk.

Ik respecteer de keuze, maar over één van de redenen er achter heb ik wel wat te zeggen.

“Ik heb niks meer te zeggen.” schreef je.

En dat is natuurlijk flauwekul.

Natuurlijk. Ik snap het wel. Ik ken het ook. Dat je alles al een keer gezegd hebt. Dat je jezelf herhaalt.

Maar dan vergeet je dat het helemaal niet gaat om de inhoud. Ja op je werk misschien wel (en dan nog is dat daar hooguit de helft), maar voor de mensen om je heen niet.

Voor de mensen om je heen, en daar horen wij bij, gaat het om wie jij bent. Om jouw aanwezigheid, waarmee jij de wereld kleurt.

Er mist nu een kleur op het pallet.

Juist omdat het om jouw aanwezigheid gaat, mag je jezelf net zo veel herhalen als je wil. Dus kul! die “ik heb niks meer te zeggen!” Je hebt er gewoon te zijn! Elke herhaling is jouw unieke jij.

Maar dit is geen oproep. Want wij hebben geen enkel recht om je te claimen. En bovendien, we kunnen je opzoeken, bellen, schrijven.

We kunnen alleen zeggen dat onze timeline leger is.

We’ll live.

Lieve Steven heb het goed.

 

Voor wie Steven niet kent, HIER kun je zijn blogs nog lezen.

 

 

2 thoughts on “Open brief aan Steven Gort”

  1. Beste Jaccob Jan,

    Mij rest verwondering. Mij rest dankbaarheid. Voor de betekenis van mijn kleur. Op dat pallet. Voor de hartelijke woorden. In dit schrijven.

    Er is nu ruimte voor andere kleuren. En ik maakte die ruimte graag.

    Die legere timeline zal zich weldra kleurrijk(er) vullen.

    X
    Steven

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.