Ode aan Elja

Het is ongeveer twee jaar geleden dat ik kennis maakte met #blogpraat.

Eerste keer alleen kijken en lezen.

En toen  de tweede keer heel voorzichtig als beginnertje een opmerking plaatsen. En dan meteen gehoord worden. Als volwaardige gesprekspartner. Je direct thuis voelen.

Dat vind ik nog steeds de grootste kracht van Elja.

Dat warme welkom voor iedereen.

Die sfeer die ook meteen door iedereen wordt overgenomen. Waardoor er nu nog steeds een warm welkom is voor iedereen die nieuw binnenkomt.

En dan zegt Elja wel dat zij niet #blogpraat is, dat wij dat met zijn allen zijn. (en daar heeft ze ook gelijk in) Maar wij waren geen alleen geweest zonde Elja.  En met een andere Elja waren het andere anderen geweest.

Dus wil ik jullie allemaal bedanken.

Maar vooral Elja.

Want #blogpraat heeft het bloggen pas echt leuk gemaakt.

Dankzij #blogpraat is er die bijzondere combinatie van helemaal alleen zijn met je eigen blog, en toch weer niet. Niet alleen omdat jullie reageren, maar ook omdat ik jullie ken, van jullie blogs.

Jullie zijn er altijd een beetje bij, als ik schrijf.

En wat heerlijk dat jullie er wel zijn, en toch niet over mijn schouder mee kijken. Wat fijn dat jullie me laten typen wat ik wil typen. Ik zie jullie staan. Niet hoofdschuddend. Maar welwillend. Lekker met jullie eigen dingen bezig. Tot wel elkaar weer ontmoeten. Op onze blogs. Een keer in de week op #blogpraat. (ook als je een keer twee keer drie keer overslaat, nog steeds even welkom.) Soms zelfs in het echt. Ik heb afgelopen jaar een aantal #blogpraat vrienden in het echt gezien. Alsof ik oude bekenden tegen kwam.

Dat heeft Elja drie jaar geleden in gang gezet, toen ze in haar eentje tegen zichzelf zat te praten.

Bedankt Elja.