Behind the scenes… het schrijven van een blogpost
niet de eindversie maar alle losse gedachten die naar die eindversie moeten leiden
gedachten bewaren om verhaal van te maken.
deze gedachte centraal:
pas vanuit vrede met wat is kun je veranderen wat is.
of
als het niet per se moet, lukt het pas
Beeld:
Het nu als object waar hoofdpersoon tegen vecht maar geen grip op krijgt.
Pas als hoofdpersoon een wordt met dat nu, heeft hij zijn aangrijpingspunt.
Zoiets als wegwillen van de grond waar je geboren bent, reizen en er achter komen dat wat je zoekt nergens te vinden is. Pas als je stil staat en de aarde voelt, besef je dat die aarde draait en jou elke keer weer een nieuwe dag geeft. (nee das niks)
Ik moet nu denken aan Indianen en ander natuurvolk die hun prooi vragen of ze geofferd willen worden. Dat brengt me op het idee van het in gedachten vooruit zenden van dankbaarheid. Alleen vanuit een staat van dankbaarheid kun je werkelijk iets bereiken.
Hm. Dat gaat dus verder dan acceptatie. Dankbaarheid.
ik schreef net vooruit sturen…. bedoel ik daarmee dat je ook van te voren al dankbaar bent voor het resultaat dat je gaat bereiken? In welke vorm dat zich ook aan dient?
Dit is wel heel erg anders dan de westerse plannen > uitvoeren > evalueren > bijsturen mentaliteit. De meten is weten.
Die hebben toch niet met zijn allen een vreselijk potje ongelijk?
dat moet te combineren zijn: die westerse aanpak: duwen, trekken en kneden aan de werkelijkheid, en de meer oosterse manier van meevloeien met dat wat is. (want het woord ‘werkelijkheid’ vind ik daar weer minder passen.)
oh. dan kom ik uit op de creatiespiraal. die combineert die twee …heb ik dan hier een wiel opnieuw uit zitten vinden?
los laten nu
andere keer verder
PS mooie Freudiaanse typfout in de titel “Not to self”
Ik had al een commentaar in mijn hoofd, toen ik erachter kwam dat je die zelf al in je ‘ps’ had gezet :-). JacobJan, je bent er uitzonderlijk goed in om mensen mee te nemen in je gedachten, en hier doe je dat ook nog eens letterlijk. Ik ben fan van toevoegingen als ‘nee, da’s niks’ en je eigen conclusies over je teksten en gedachten. Maar je blogs lezen voor mij vooral als een vervolgverhaal, omdat je onderwerpen aansnijdt waar ook ik het antwoord op zoek. Spannend! 🙂
wat een leuke reactie 🙂