12 november is mijn première.
En het is meteen de laatste voorstelling.
Ik ga niet stoppen met theater. Ik ga het wel anders aanpakken.
Ik wil groeien. Ik wil dat het podium mijn tweede huid wordt, als ik daar sta.
En dat proces gaat niet gelijk op met het vermarkten van mijn theaterstuk. Die twee energieën zitten elkaar in de weg.
Ik heb luwte nodig om te groeien. Kleine veilige plaatsen, en vrienden met wie ik dingen samen kan doen.
SPIEGELS is wat ik kwijt moest. Het is het verhaal van mijn proces, mijn worsteling met de wereld. Met die worsteling ben ik wel klaar. Ik voel heel veel vrede, en ruimte in mezelf.
Ik ga nog wel één keer knallen. Want het blijft een dierbaar verhaal.
Op een groot podium.
Met twee tolken.
Met mooie belichting.
Met een lied, gezongen door vriend-verteller Boudewijn Betzema.
Nu de kramp er af is, kan ik vrijer spelen. Ik ga er een feestje van maken.
Loslaten = Vieren
Bij honderd aanmeldingen gaat het feest door.
Als het er minder zijn, moet ik iets anders gaan bedenken, want het verhaal is te mooi om als nachtkaars uit te gaan.
Het zijn er minder, weet ik intussen. Lees dit