Ik reed naar Amersfoort om voor #mnl15 een workshop te geven over het vinden van je innerlijke fan.
Onderweg wilde ik even met hem praten. Ik zette mijn tas van de stoel naast me op de grond. Het helpt me als ik fysiek een plekje vrij houdt voor mijn innerlijke fan. Hij ging zitten, met zijn blote voeten op het dashboard.
Ik vroeg tips. Hij moest lachen.
“Zullen we samen gewoon even stil zijn?”
En dat deden we. De files liet hij me alleen doen. Ik ben dan geen prettig gezelschap.
Ik zat in een mooie kapel, en had de ruimte gelukkig voor mezelf. (De vorige sprekers moesten hem delen met amper een tussenwand)
Ik had één of twee bezoekers, dacht ik. Maar dat vond ik helemaal niet erg. Ik was er niet voor mezelf. Maar het werd al snel voller. Ik sjouwde met stoelen en zelfs toen ik begonnen was, bleven er mensen binnen komen. Uiteindelijk iets van 25 mensen. Mijn theaterzalen zijn wel eens leger geweest.
Het was een mooie workshop.
Ik had niet zo heel veel voorbereid. Ik wist welk verhaal ik wilde vertellen, en wat ik wilde delen.
Ik heb twee oefeningen uit de fanclub van Willem de Ridder gedaan.
De sfeer was goed, er was een hele fijne aandacht. Ik was kalm, in control doordat ik niet in control hoefde te zijn. En blij. Mijn fan heeft staan dansen van plezier.
Mensen bleven nog lang napraten. Ik kreeg van iemand een waardevol compliment: Dat ik het zo echt en natuurlijk was, niet zo’n praatje dat je overal hoort, maar een echt persoonlijk verhaal.
En dat was het.
Ik ben tevreden.
Wat een fantastisch mooie workshop, ontmoeting met elkaar.!
Vaak vroeg men na afloop ( zij hadden niet deelgenomen) ‘was het leuk?’ Ik zei dan : ‘nee’. Verbaasde blikken als ik dan zei: “wel heel mooi en ontroerend” Thanks…!