Gek.
Ik heb heel hard gewerkt om mijn eigen tekst uit het hoofd te leren.
En dan werk ik met Linda, mijn schrijftolk, en ontdek ik dat ik sommige zinnen niet letterlijk in mijn hoofd heb.
Dat ik die steeds iets anders zeg.
Is dat erg?
Ja.
Want wat ik ter plekke verzin klinkt minder mooi dan wat ik geschreven heb. De zinnen lopen net iets minder lekker. Soms gebruik ik een woord twee keer in dezelfde zin. Soms gebruik ik een woord dat net niet zo mooi de lading dekt, als ik zou willen. ja dat luistert precies. Taal is magie.
En ik dacht dat ik het helemaal kende.
Hoe zit dat?
Want ik ben degene die teksten juist wél letterlijk in zijn kop heeft zitten. Die het opvalt als een zin uit een boek letterlijk zo in de film zit. Die hele flarden van gedichten en boeken uit zijn hoofd weet. Woord voor woord. Die zelfs van toneel of film nog exact weet hoe de intonatie was.
En dan mijn eigen tekst niet?
Ik heb een vermoeden hoe dat komt.
Ik neem mezelf nog niet serieus genoeg.
Als die andere teksten zijn van grootheden die ik bewonder.
Kennelijk vind ik onbewust dat mijn eigen tekst niet in de categorie hoort.
Die knop ga ik nu omzetten.
Ik ga mijn eigen teksten net zo zorgvuldig behandelen als die van de mensen die ik bewonder.
Mooi gezegd. Jezelf serieus nemen is jezelf bewonderen…