Los zand als rode draad

Dat was mijn eigen ontdekking,

gisteren.

Dat los zand oké is.

Los zand als rode draad.

Want hoeveel water mijn kinderen ook in de zandbak wilden, er moest altijd los zand overblijven. Liefst van dat hele dunne.

Zuurs zand, noemden mijn kinderen dat. Het stroomt zo lekker tussen je vingers door. Als poedersuiker op de zandbollen, of als sneeuw op de zandkastelen. Of gewoon omdat het zo zacht is, en zo warm in de zon, of juist zo koel in de schaduw.

Los zand als bouwsteen, wilde ik zeggen. Maar juist dat, is het niet. Dat impliceert dat er iets te bouwen valt. En ik ben geen bouwer.

Los zand als verbindend element.

Klinkt als contradictio in terminis.

En dat klopt. Want zodra ik mijn kern probeer te vangen, waait hij weg. Omdat ik twee termen wil verbinden die elkaar bijten: het bevatten van het ongrijpbare, het vastleggen van de vrijheid, het catalogiseren van de stroom, het benoemen van het onnoembare.

En eindelijk, eindelijk krijg ik daar heel langzamerhand vrede mee. Je zult me nog wel eens zien stuiteren, maar toch, die vrede komt er aan.

Die vrede vraagt mij iets onder ogen te zien.

Die vrede geeft een diepere betekenis aan wat mijn blogvrienden mij al vertelden: 

De rode draad ben jijzelf, Jacob Jan!

Niet het bouwwerk dat ik neer wil zetten, maar het organisme dat ik ben. Niet die ene volzin, maar steeds opnieuw mijn zinnen zetten.

Er op vertrouwen dat ik de moeite waard ben.

Weet je wel hoe diep dat zit?

Zo diep besluit ik nu te gaan.

En dan eerst maar eens in gesprek met die stem die vanuit die diepte ‘egotripper!’ schreeuwt.