Seizoenen brengen
steeds opnieuw
zoveel eerste keren.
Eerste keer lamp aan bij het eten.
Eerste keer een wolkje uit je mond.
Eerste nachtvorst.
Eerste keer weer daken zien, door de bomen heen.
Eerste pufjes uit de schoorstenen.
Eerste keer de maan die door de bomen schijnt.
Eerste kaars.
Vroeger had ik muziek bij alle eersten. Muziek die ik nooit op andere tijden draaide.
En nog steeds doen alle eersten
mij prettig schokken,
door de mengeling van
vertrouwd, en toch ver genoeg weggezakt om nieuw te zijn.
De schoonheid van die twee samen.
Ik kijk naar daken, schoorstenen en vogels.
En het gevoel dat daar bij hoort is niet te beschrijven.
Een stille mijmer die, als een komeet, mij elk jaar weer aandoet.
Elk jaar zijn alle jaren in mij aanwezig.
Elk jaar groeit de staart.
Ik hou zo van seizoenen,
van de wisseling ervan.
Herkenning! Geweldig geschreven. Heel mooi.
en praktisch op hetzelfde moment publiceerde ik ook zo’n foto.
Het wisselen van de seizoenen
De wispelturigheid van het land
Het ene seizoen tot een hoogtepunt
Het volgende alweer op hand
Dromen van de zomer
Wanneer de winter net ten einde is
Hopen dat de herfst zal komen
Wanneer de zon vol aan de hemel staat
Wanneer de lente zich weer aandient
De eerste keer dat de zon volop schijnt
Wanneer de herfst in aantocht is
De eerste blaadjes die verkleuren
Die eerste keren, die aangeven
Dat er een nieuw seizoen aankomt
Door sommigen geliefd, door sommigen gehaat
Ik vind het prachtig, omdat elke eerste keer
Voor iets nieuws staat
Ja, dat. 🙂
Seizoenen zijn het ritme van de natuur. Ik zou nooit ergens kunnen leven waar ze ontbreken. Nooit alleen maar zon hoe lekker dat ook lijkt als de herfststorm met ijzige regen in je gezicht slaat. En waar je in januari de eerste sneeuwklokjes mist.
Het is heerlijk om iedere keer weer iets voor het eerst te mogen zien/doen!