ligfietsvakantie

Geknotte torens,
kerken en olmen

Ik fiets langs brede rivieren, en zie oneindig laagland.

Maar ook

Dijken, lammetjes
fluitekruit en meidoorn
want het is mei.

Hoe ver kan ik komen, met mij ligtfiets, dacht ik, en ik besloot de Maasvestingroute te rijden, dwars door het land.

Het stuk Cuijk-Nijmegen kende ik al door en door, dat sloeg ik over. Ik startte aan de overkant van de brug bij Ravenstein.

Groots en meeslepend moest het worden, een reisboek waardig. Met als enig boek in mijn tas een boek dat ik al ken: de Gilgamesh. Daarvan wil ik de proloog uit het hoofd leren, en het verhaal zo goed kennen dat ik het op het midzomer vertelfestival op de Duivelsberg kan vertellen.

Op terrassen zou ik gaan zitten, met mijn kaart en mijn boek.

Megen, pas 20 kilometer gefietst, maar dit is het laatste dorp waar ik kans maak op een pin-automaat. Ik heb geen kleingeld, en ik moet nog al wat pontjes over.

Mei is de mooiste maand, denk ik vaak in mei. Na een maart en april, waarin ik mij liet teisteren door sneeuw- en hagelbuien (minder dan een week geleden nog) word ik verrast door een zomerzon. Het vakantiegevoel zit er al meteen in.

Ik houd van de dijken zo groen, de rivier zo blauw, de pontjes zo geel.

Hele omwegen, maakt die Maasvestingroute, en dan nog alle bochten van de rivier zelf. Ik maak me geen zorgen, ik fiets immers 200 kilometer per week naar mijn werk, en de dag is nog lang.

Ik drink het landschap in, door mijn poriën.

En bij alle dorpjes denk ik: “Hier wil ik wonen!” Prachtige dijkhuisjes, statige panden, grote olmen op pleinen. En kastelen, want het is niet voor niets de Maas-Vesting route.

Fluitekruid, meidoorn
dijken en lammetjes
en alles ruikt
ruikt.

En dan de eerste snelweg onderdoor, de A1 bij Den Bosch. Tja, ik ga nu eenmaal naar het westen, waar het land niet langer ongerept is. Maar dat wat ik normaal beschouw als indringers en zelfs vernietigers van landschap is op deze fietstocht iconisch onderdeel van het geheel.

Nu pas begint het echt onbekende terrein.

De dijken en dorpen blijven vooralsnog liefelijk. En er staan weer koeien buiten.

Langzamerhand word ik steeds vaker van de dijk af gestuurd. Het routeboek doet zijn best en vermijdt zo veel mogelijk de grote wegen, maar dat lukt nu niet altijd meer.

En opeens zit ik midden in een toeristencircus. Een eindeloos lange nieuwe asfaltweg (het fietst wel lekker snel), leidt naar een reuzenparkeertplaats. Ik ben aangekomen bij slot Loevestein, in een doodlopende landpunt tussen Waal en afgedamde Maas.

Slechts een heel klein pontje brengt me naar Woudrichem. Er kunnen acht fietsen op, en er staan er meer dan twintig voor me te wachten.

 

Voor het eerst ga ik rekenen met mijn aankomsttijd. Hmm, dat wordt later dan verwacht, en ik begin een klein beetje moe te worden.

Woudrichem viert 5 mei/hemelvaart en is met de fiets niet door te komen. Het wordt nóg later. Ik fiets ongemerkt wat harder om de tijd in te halen, en bedenk pas later wat voor gekkigheid dat is. Groots en meeslepend zou ik, geen gejakker. maar bij Werkendam besluit ik zelfs een lus in de route over te slaan.

Een hele dag fietsen betekent kennelijk ook verschillende fasen doorgaan. Ik ben nu in een fase waar niet alles leuk en aardig meer is, maar waarin een doel gehaald dient te worden.  Misschien was het beter geweest om de camping iets minder verderop te plannen, maar Dordrecht is mijn doel, en ik ben niet flexibel genoeg om dat los te laten.

De Biesbosch. Ongerepte natuur, daar zou mijn hart vast weer opengaan.

Niets is minder waar. Het stuk Biesbosch waar ik door fiets is vlak, en lijkt meer op een polder dan op iets anders. Ik was blij de drukte en hambugerlucht van Woudrichem achter me te laten, maar nu is alles wel heel verlaten. Ik zie ook geen LF12b bordjes meer. De weg slingert zo dat ik elk richtingsgevoel kwijt ben. Het gevoel bekruipt me dat er zo meteen, kilometers verkeerd gereden, niets anders op zit dan diezelfde weg terug te fietsen omdat ik mezelf heb opgesloten tussen alle rivieren.

Gelukkig. In de verte. Auto’s, fietsen, wandelende mensen. Bordjes. Ook een LF12b bordje. En een pont om me naar de bewoonde wereld te brengen.

Het is intussen bijna 6 uur. Ik sla de laatste lus in de tocht ook over en rijdt rechtstreeks naar de camping in Dordrecht. Daar krijg ik een mooi trekkersplekje, naast andere fietsers.

Ik heb al die tijd een pak melk meegesleept voor dit moment. Oploskoffie, die ik altijd klaar maak alsof het chocolademelk is.

Nu pas daalt de rust weer over me heen, en kan ik bedenken dat ik eigenlijk ook van het laatste stuk heb genoten. Zo vervalsen we onze herinneringen.

‘S avonds ga ik langs een vriend die ik via het bloggerscollectief heb leren kennen.

Onderweg daarnaartoe kom ik langs nieuwbouw Dordrecht. Toch best mooi. En kijk nou, wat een luxe, midden in een nieuwbouwwijk en toch je jacht in je tuin. Daar zou ik . . . Nee, toch niet. ik zou me schuldig voelen, elke weekend dat ik niks deed met die boot.

Middenin Dordecht woont hij. Aan de kade. Daar, voor zijn huis, op straat aan het water een glas wijn drinken, en me in een toeristenstad even geen toerist voelen is bijzonder.

De volgende dag besluit ik Rotterdam over te slaan. Vandaag alleen doen waar ik zin in heb. Dordecht in, meer niet. Ik weet een fijne plek om te lunchen en ik heb een tweedehands boekenwinkel gezien.

Mijn vertrekkende fietsbuurvrouw geeft me “As in tas” van Jelle Brandt-Corstius. Een fietsboek. Op het terras lees ik over zijn reis door Frankrijk, met veel krakkemikkige campings en slechte eethuisjes.  En dat hij het zo jammer vindt dat je in Nederland niet van die uitgestrekte, lege gebieden met alleen maar natuur meer hebt zoals in Frankrijk. Ik denk terug aan mijn Biesbosch ervaring, en ben blij met mijn terras en heerlijke luxe salade.

De terugweg neem ik bovenlangs de Waal. Uit mijn fietsknooppuntenboek schrijf ik de volgorde van de knooppunten op. Sliedrecht, Hardinxveld-Giessendam, Gorinchem.

Romantiek is daar willen zijn waar je niet bent, leerde ik ooit in een literatuur les, met als voorbeeld Arthur van Schendel die zijn Italiaanse boeken in Nederland schreef, en zijn Nederlandse boeken in Italië. Rijdend over een dijk, maar zonder rivier, met alleen huizen, fabrieken, en opslagloodsen om me heen, denk ik weemoedig aan de Biesbosch, daar waar ergens de overkant van de rivier moet zijn.

Na het zielloze stuk tussen A27 en Gorinchem rijdt ik opeens de mooie binnenstad in, en van daaruit, een poort door, direct op de dijk zoals ik hem weer ken.

In Dordrecht, in die tweedehands boekwinkel heb ik natuurlijk boeken gescoord. Eén daarvan is een verhalenbundel met o.a. een verhaal van, jawel, Arthur van Schendel. De andere is deze:

Voor mijn geschiedenislessen op school, de oude schoolplaten van Isings.

En ik fiets bij Gorinchem dus zo maar door een fragment van één van deze platen. Maar dat zie ik thuis pas.

Niet zo veel omwegen meer. Wel tegenwind. Honderd kilometer tegenwind, op een dijk. En maar goed ook, want als ik stil sta voel ik pas hoe heet de zon is. Ik ben blij dat ik in het centrum van Gorinchem nog even zonnebrand heb kunnen kopen. Anderhalve dag te laat, maar toch.

Net zoals ik blij was dat ik het bekende achter me liet, ben ik nu weer blij dat ik in bekend gebied kom.

Ik ben zo vroeg dat ik zelfs nog een staartje Giro mee pak, op de dijk vlak voor Appeltern.

Ik ben in drie dagen heel ver weg geweest. Ook in mijn hoofd. En ik ken de proloog van Gilgamesh, die ik als lied in mijn hoofd steeds opzegde, met als refrein de knooppuntenvolgorde.