Het klinkt heel groot, als iets dat niet bij me past, levensangst.
Vooral niet omdat ik het leven zo mooi kan vinden. Zo ongelofelijk mooi!
En toch.
Toch is er die angst.
Als kind dacht ik dat het over zou gaan als ik groot zou zijn.
Als volwassene deed ik een tijd lang alsof het er niet was. Totdat dat niet meer kon, en ik er mee ging stoeien.
De eerste keer dat ik er mee stoeide, dacht ik dat ik er voorgoed me afgerekend had.
De tweede keer dacht ik dat het ging om restjes die er nog zaten, en moesten worden opgeruimd.
De derde keer (of was het de vijfde of zevende?), begon het te dagen dat het bij me zou blijven. Als een monster in de kelder, dat af en toe de kop op steekt.
Ik dacht dat ik er vrede mee kon sluiten en ik schreef er mooie gedichten over. Maar de aard van het beestje is niet vrede. De aard is onrust. De wetenschap dat die onrust nodig is, doet niets af aan het gevoel dat me soms besluipt.
Soms geef ik te veel gas bij het voelen en, net als bij een oude auto, verzuipt dan de motor.
Hardop uitspreken dat het bij me hoort, en dat dan niet als bezwering, maar als acceptatie. Zou ik dat kunnen?
Ja, ik denk dat ik dat zou kunnen.
Blijft wat ongrijpbaar. Ondanks je beest dicht. Kun je benoemen waar je precies bang voor bent? Wat je angst is?
Of heb ik een andere post gemist?
De angst om niet te voldoen.
En ook dat is ongrijpbaar, want waaraan dan?
Wil je wat concrete hersenspinsels?
Nu speelt de angst voor financiële mislukking. Mijn gevoel dat ik mijn gezin daarin mee trek. Dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn gezin niet waar kan maken.
En bij het plannen maken, om buiten theater om geld te verdienen:
alles afschieten, omdat het niet goed genoeg is.
Ik kan wel een training geven, een goede zelfs. Maar de essentie van die trainingen, los van de modellen en technieken (want daar gaat het nooit om) is dat ik als mens mijn aandacht en liefde aan de ander geef.
En daar dan weer het oordeel over dat dat zo iets menselijks is, daar kun je toch geen geld voor vragen. Dat is wat we allemaal doen, of zouden moeten doen.
En dan denken: Is dat dus dan alles wat ik de wereld te bieden heb? Een beetje aandacht? En wat leuke woorden?
Wat is mijn financiële bestaansrecht. Op welke manier bouw ik mee aan de wereld? Waar is mijn plek?
De angst om die plek in te nemen, dat is mijn levensangst.
Die is niet altijd zeer aanwezig, Maar ik vermoed dat ik hem altijd bij me zal dragen, latent aanwezig. Ik heb niet de illusie dat het iets is waar ik voorgoed mee kan afrekenen.
Het ongrijpbare zit er in dat ik rationeel heel goed kan zien hoe irreëel deze gedachten zijn. Dat doet niets af aan het feit dat ik ze voel. Daar kan geen cognitieve gedragstherapie tegenop. Als ze verdwijnen is dat niet omdat ik daar positievere gedachten voor in de plaats zet. Ze zijn vaak zomaar opeens weer weg, net zoals ze zomaar de kop op steken.
“Op welke manier bouw ik mee aan de wereld? Waar is mijn plek?”
Dat zijn heldere woorden. Die voldoen. Als antwoord op mijn vraag.
Ik beperk mij tot het jou gunnen. Van jouw eigen leven. Met hier en daar gepaste angst.
Dikke herkenning, dikke tranen……
Ben ik niet alleen….is er iemand zoals ik…?
ja, meerdere vermoed ik
dank voor je reactie
xx
Ik verander de title van blog in : kan ik even met je praten?
Het is bijna 1op1 herkenning.. Deze angst heb ik gelukkig ook niet altijd, maar momenteel wel wat langduriger, heftiger. En heb ik zo ongeveer dezelfde gedachten over dat mijn aandacht, liefde en betrokkenheid zo gewoon zijn, zo menselijk… En daar geld voor vragen. En toch. Het is mijn passie. Ik ga door. Want ik heb ‘m eindelijk gevonden en laat ‘m niet meer los. Ondertussen.. Troost ik mij letterlijk met dat wat jij hier benoemt, als zijnde iets dat niet alleen jij en ik delen..
En heel eerlijk denk ik ook: ik zou je willen ontmoeten, je een knuffel willen geven en de hele wereld willen vertellen wat een geweldig mooi mens je bent, dat ze allemaal iets bij je kunnen halen, ook al ken ik je nog niet irl, ook al ‘lees’ ik je alleen.. Voor mij voldoende 🙂 dankjewel!!
die ontmoeting doen we een keer
ik heb al zo veel mooie mensen ontmoet, dankzij mijn blog
daar kan best nog een bij 🙂
xx
De angst om niet te voldoen, ‘van waarde zijn’…
Je kan het ook zo zien: Je bent van grote waarde voor je gezin (en als stamvader van vele generaties daarna, maar daar heb je wellicht ‘nu’ niets aan.
Je bent voor mij 1 van de meest waardevolle mensen op de wereld.
Je bent overduidelijk van waarde voor je bloglezers en je theater bezoekers.
Misschien is jou waarde voor jou niet simpel te vertalen in economische waarde, dat is jammer. Maar waarde heb je en waardevol ben je! Wees niet te bang om jou waarde te gebruiken voor je dagelijkse bestaan…..talloze kunstenaars doen dat immers al eeuwen lang?
Peter
Hallo,….
Over die onrust gesproken….in het boek Jobhoofdstuk14vers1 2 staat ook iets over onrust … Ook in boek prediker in de bijbel….. Maar mischien begrijp ik uw gedachten ook wel niet zo goed:-( sorry als ik u verkeerd interpreteer in uw. Moeite vr Gr en zegen in uw werk en persoonlijk leven hoor….
per toeval kom ik hier terecht. zocht op de term levensangst..
ontroerend. je woorden raken me.. je thema
het levensthema
het aanwezig zijn en blijven
zo lekkend qua energie
de neiging tot vluchten
mijzelf toespreken mezelf tegenhouden mezelf verstoppen
voor dit gevoel
doelloos rondlopen, huishoudelijke taakjes doen doen doen doen.. de mist valt over me heen
en dan gebeurt het..
er doorheen zakken, het fundament kwijt
aardeloos, bewegend door het ledige
niet, nooit meer willen landen
wegdrijven
niks meer
geen aarde, geen materie,
verdwijnen..
vernietigen soms,
bloed alles eraf snijden..
daarna het gillen, de snotterende snikken
steeds zachter steeds milder toch neergekomen
in het warme nest
in slaap gevallen
drie uur later uitgeput ontwaken en
voorzichtig weer in beweging komen
voorzichtig mijn levenstaak weer oppakken
de angst heeft even gewonnen maar is nu verslagen..
voor even!
Toelaten, die angst. Koesteren, wiegen. Vragen wat het nodig heeft. Er doorheen aan de andere kant , is het licht.
En zoek Gave mensen eens op : van Xandra van Hooff