Ik houd het nog steeds vol, fietsen naar mijn werk.
Bijna 7000 kilometer intussen, dit schooljaar. Bijna 300 uur fietsen, en heel veel liter water over me heen gekregen. Bijvoorbeeld vandaag.
Dat je de eerste kilometers denkt: “Het moet niet veel natter worden”, en dat je dan de volgende kilometers de geruststellende gedachte hebt dat het helemaal niet meer natter kan. En dat je weer een paar kilometer later er achter komt dat je het mis hebt. Want daar loopt het fietspad vlak langs de weg. Een weg met een hele diepe kuil, en één auto met perfecte timing. Door dat stortbad voelde ik dat er toch een paar plekken waren die tot dan toe nog niet nat waren geweest.
En ik heb het blijmoedig ondergaan.
Ik ben een held. Nou ja, geen echte. Maar ik verbeeld me voor het moment even dat ik een held ben. Dat heb ik nodig om die blijmoedigheid er in te houden.
En ik kan goed verbeelden. Al die jaren heb ik me zelf wijs gemaakt dat ik ‘het’ niet verdien. Wat het ‘het’ dan ook was. Die zelfde overredingskracht gebruik ik nu andersom. Het werkt. Ik was een held.