Ergens in mijn hoofd heb ik een verhaal over mezelf.
Dat verhaal is opgebouwd uit allemaal stukjes die ik graag wil zijn. En misschien komt dat dan wel weer voort uit alles wat ik moet zijn. Zo aangepast dat ik het dan tenminste ook een beetje kán zijn. Met compensaties voor alles waarvan ik weet dat ik het nooit kan zijn.
Slordig, maar dan tenminste wel creatief.
Onzeker, maar daardoor wel heel veel ruimte gevend.
Vreselijk slecht in plannen, maar juist heel intuïtief.
Het verhaal is mijn manier om met mezelf te leven.
En als je mijn verhaal aan tast, tast je mij aan.
Daarom ben ik zo kwetsbaar. Daarom wordt ik zo hard geraakt, als iets van dat verhaal geraakt wordt.
Nu besef ik opeens dat ik mijn verhaal niet ben. Hele stukken van dat verhaal ben ik niet. En tegelijk ben ik veel meer dan dat verhaal.
Als ik voel dat ik er mag zijn, dan ben IK het die er mag zijn en niet mijn verhaal.
Want dat verhaal klopt te goed. Dat verhaal heeft zichzelf ingekocht. Daar komt geen mogen bij te pas.
IK ben degene die er mag zijn. Ik mag schitterend zijn. En waarschijnlijk is mijn schitterendste schitterendheid volkomen onbedoeld en volslagen niet passend in mijn verhaal. Dat is waarom ik zelf nooit kan zien hoe mooi ik ben. Dat komt door het filter van mijn eigen verhaal.
Ik kan alleen zien hoe mooi ik ben door de ogen van anderen. Als ik het lef heb om dat binnen te laten komen.
Gelukkig heb ik een interne fan die het wel door heeft. Zij kan het me influisteren als ik het weer eens gemist heb.
Wauw, wat mooi. Je raakt t precies.
dank. Fijn als dat gebeurt 🙂
Jouw grote bescherming (verhaal) heeft je de veiligheid geboden die je toen zo nodig had… nu bied je kwetsbaarheid je alle vrijheid! Yeah xxx
Anoniem? nee hoor: gewoon Tanja van Zandvoort
Dit is erg mooi geschreven.
Met name: ” …dat verhaal klopt te goed.”
Daar zijn we goed in, in het kloppend maken. Want stel je voor dat het verhaal niet klopt.
Dank je 🙂
Oef. Je raakt. Diep. Op een fijne manier.
De laatste tijd heb ik me veel verdiept in ‘identiteit’, in míjn identiteit.
Wat als je alles kunt zijn wat je wilt zijn, omdat je dat van binnen voelt, wat zou je dan willen zijn?
En dan sla ik zachtjes dicht, omdat er regeltjes en ‘buitenkanten’ aan te pas komen. Hoe hoort het? Wat is gewenst? Wat is mijn wens?
Deze van jou “Ik mag schitterend zijn. En waarschijnlijk is mijn schitterendste schitterendheid volkomen onbedoeld en volslagen niet passend in mijn verhaal.”
Die opent bij mij iets. Fijn.
Dankjewel. Dank aan jouw innerlijke fan. Aan de mensen om je heen die je helpen te zien wat jij (nóg) niet ziet. Dankjewel voor het delen. Het helpt. Je helpt.
Ik zeg altijd dat ik blog om mezelf te begrijpen. En dat is ook zo. Maar als er zoiets gebeurt stijgt mijn blog daar even boven uit. En daar word ik erg blij van. Fijn dat je het deelt.