I see stories

Storytelling is niet nieuw. Het is zo oud als de wereld.

Maar zo ver in het verleden hoef ik niet te gaan.

Zijn we niet allemaal opgegroeid met onze helden? Met verhalen over moed, hoop, verlies, en alles herwonnen?

Kinderboeken, films, series, strips.

Allemaal verhalen.

Zoals de verhalen de de dieren aan koning Mansolein vertellen, om zijn hart aan de gang te houden, in “Het sleutelkruid” van Paul Biegel.  De wonderdokter is intussen op weg om het sleutelkruid te vinden waarmee het hart weer kan opwinden. Verhalen die kracht geven. Verhalen die hun ankers in de wereld hebben. Zoals de wonderdokter op zijn tocht de echo’s tegen komt van de verhalen de dieren verteld hebben.

Ik denk dat we meer beïnvloed zijn door de verhalen uit onze jeugd dan we beseffen. In mij zit nog steeds een Tiuri, uit “Brief voor de koning” van Tonke Dragt, die de regels van de officiële ridderceremonie breekt om een échte ridderlijke daad te doen. Of Edu, uit “Torenhoog en mijlenbreed”, ook van Tonke Dragt. Edu is een planeetonderzoeker op Venus die alle regels aan zijn laars lapt en daardoor contact met buitenaardse wezens op Venus maakt.

Ik moest aan Edu denken door een discussie over ‘ontlezen’. In de toekomst waar het verhaal speelt bestaan geen boeken meer. Ook geen e-readers, dit boek komt uit 1969, en toen bedacht de schrijfster dat boeken vervangen zouden worden door oorknopjes. Edu leest toch antieke boeken, en zelfs gedichten. Hij maakt zich daarmee verdacht bij de psychologen, die in de gaten moeten houden of de planeetonderzoekers niet gek worden door het klimaat van Venus.

Helden als buitenbeentjes. Tegen de gevestigde orde. Een sterke boodschap om niet alles voor zoete koek te slikken. Een sterke boodschap om op je eigen oordeelsvermogen ter vertrouwen. En hoewel ik me jarenlang in de luren heb laten leggen, is die kiem nooit dood geweest. Altijd aanwezig, wachtend in de grond tot het juiste moment om te ontkiemen. Als de held die op het juiste moment aan komt om de profetie te vervullen, ook al zo’n thema.

Je zou er een wetenschappelijk betoog over kunnen houden, en misschien is dat ook wel al een keer gedaan. Deze thema’s zitten in onze cultuur. Bevruchten onze cultuur, komen voort uit onze cultuur. Alleen daarom al zijn ze waardevol. Alleen daarom al zijn ze waar.

Ik blijf verhalen zien. Mijn manier om zin te geven aan het leven is mensen verbinden in verhalen. Soms expliciet. Ik heb verhalen gemaakt, gebaseerd op mensen en gebeurtenissen. Maar meestal gebeurt het zonder dat ik het door heb.

En zo leef ik mijn eigen verhaal. Ik breek door de afgesproken standaarden omdat de échte opdracht me roept. En natuurlijk hoop ik, net als Tiuri dat ik aan het eind van het verhaal tóch tot ridder geslagen mag worden.

Buiten de werkelijkheid? Ik denk het niet. Ik denk dat onze verhalen onze werkelijkheid weerspiegelen. Onze ziel aanspreken. Ons verbinden met elkaar en met ons zelf.

Zonder verhaal valt alles uiteen in postmoderne ledigheid.

Ik denk dat het succes van storytelling en van bijvoorbeeld TEDx dat laat zien.

 

 

7 thoughts on “I see stories”

  1. Torenhoog en Mijlenbreed komt uit 1969 niet 1996.. ik dacht al want ik heb die Tonke Dragts ook verslonden in mijn jeugd, niet in de jeugd van mijn kinderen… 🙂
    Mooi stuk, en ik kan het onderschrijven!

Laat een reactie achter op Carolien Geurtsen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.