hoeveel kansen is goede communicatie waard?

Ga d’r maar even voor zitten.

Dit wordt een Ketelariaans blog.  (Want reactie op zijn reactie op mijn tweet) .

Ruud haalt veel overhoop, waar ik van geniet, maar ik ga me beperken tot de communicatie.

De belangrijkste vraag blijft voor mij:   hoeveel kansen geef je?

Dat hangt er van af.  (natuurlijk)

en van wat er op het spel staat.

Hoe belangrijker iemand voor je is, hoe meer kansen.

Mijn kinderen krijgen oneindig veel kansen.

Ik mag alleen maar hopen, dat ik ook oneindig veel kansen terug krijg. Mijn taak is het om de kansen die ik krijg niet te verprutsen. (wat ik helaas toch vaak doe).

Bij anderen is er een grens. Hoe veel kost dat, die kansen? Gaat een van tweeën daar aan onderdoor, dan is het beter er een punt achter te zetten.

Bij een professionele relatie lijkt dat anders. Maar welk doel rechtvaardigt een duurzaam verstoorde relatie? Staat die verstoorde relatie het behalen van doelen juist niet in de weg?  Wat betekent het in die context om een punt achter een relatie te zetten? In hoeverre be je ’tot elkaar veroordeeld?’

Er is nog een reden waarom er meerdere kansen nodig zijn.

De communicatie zelf.

Die bestaat uit zo veel haken en ogen dat het niet reëel is om te verwachten dat dat in 1 keer goed gaat. Of zelfs in twee keer. Daar is trial and error bij nodig.

Ik kan dat uitvoerig uitleggen.

Sterker nog, ik heb dat al een keer gedaan.

Lees de bijlage.

Hier staat in 6 delen de cirkel van bejegening uitgelegd. (je kunt daarin doorkklikken naar de volgende afleveringen)

Daarin geef ik een samenvatting van een prachtig boek over intermenselijke communciatie. Een hele mooie samenvatting, al zeg ik het zelf.

Daarin kun je zien welke stappen (6!) er nodig zijn. Hoe zorgvuldiger je elke stap doet, hoe minder herkansingen noodzakelijk zijn. Maar zelfs dan…

Houd het lijntje open!

Juist omdat die communciatie zo snel mis gaat ben ik voor kansen.

Want,  is het niet zonde om een mooi mens te missen, alleen maar door onhandige communicatie? Dat is zoiets als niet naar de parade (of naar Engeland) gaan omdat je voet in het gips zit.

P.S.

Houd dat trial-and-error nog even in gedachten. Dat is een nieuw blog waard.

 

P.P.S.

ja Ruud, je bent inderdaad wat vergeten. Tijd tussen twee kansen. Dat maakt uit denk ik. Soms heb je er even genoeg van. Maar tijd schept ruimte. Ruimte voor toch weer een kans.