Hink, stap, sprong 2

een associatief blog over kunst

aanloop

         

 

Strips. 

Ik verslond ze. 

Via de PEP. Maar ook de albums zelf.

Helemaal van de wereld, was ik, als ik een strip las.

Trouwer aan mijn strips dan n’importe quelle soapfan.

De Franse dan. Met de superhelden uit de Amerikaanse comics had ik niks.

De lijst is te groot om op te noemen.

Een paar dan, strips die ik nu nog steeds mooi vind:

Blueberry  Stoere western, met sympathie voor de indianen, dances with wolves avant la lettre

Bernard Prince    Die Hard achtige actie, ook al avant la lettre (Waarom ze hem in de PeP Rob Palland noemden, is mij nog steeds een raadsel, bang dat het te veel op Prins Bernhard leek?)

Ravian  heel bijzonder voor die tijd: een vrouwelijke side-kick die uit groeit tot heldin, en meer actie-scenes krijgt dan  de mannelijke titelheld. Sociale thema’s verpakt in SF.

Jonathan    Sfeervol, boedhistische thema’s met een romantische held in de Hymalaya

Jermiah      Een na-de-3e-wereldoorlog strip (ja: ook al eerder dan Mad Max)

 

 

Die laatse twee krijgen een eervolle vermelding. Want vernieuwend. Weinig tekstballonnen, en filmisch getekend.

vergelijk maar eens: Dit is  show, don’t tell:

 

(de hele tekst had hier eigenlijk weg gekund)

Hoe anders dan al dat uitleggen in Blake and Mortimer: 

 

De serieuze strip is mijn strip, of het moeten gag-strips zijn, zoals Guus Flater, Olivier Blunder, of een geniale mix zoals Agent 327 . Maar Suske en Wiskes kunnen me gestolen worden.

Hink

Als we naar Frankrijk/stripland op vakantie gingen kregen mijn broers en ik de nieuwste Asterix, of Lucky Luke.  De scenario’s waren vaak (heel losjes) gebaseerd op gebeurtenissen uit de geschiedenis. Mijn moeder, anti-strip maar tevens geschiedenislerares, was verkocht. 

Maar er werd niet alleen geflirt met geschiedenis. In de “Premiejager”, van Lucky Luke treed Lee van Cleef op. Uit de films van Sergio Leone.

 

     

 

De spaghetti westerns. Jongenshart klopt sneller.  Ik heb er veel in de bioscoop gezien. En dat is waar je ze moet zien.  Close-ups van verweerde koppen, groeven in het gezicht zo groot als canyons. 

 

wilde woeste landschappen:

 

Film zoals film moet zijn. Groots en meeslepend. Toen mannen nog helden mochten zijn, met stoere one-liners.

When you’re gonna shoot, shoot! Don’t talk.

Cheyennne:  Judas was satisfied with only 30 dollars. 
Harmonica:  They didn’t have dollars in those days.
Cheyenne:  But sons of biches, yeah. 

How can you trust a  man that wears both a belt and suspenders?

Ik ga niet ingewikkeld doen over beeld taal, maar de volgende scene blijft me bij:

Claudia Cardinale wacht tevergeefs op haar man die haar van de trein zou halen. De camera volgt haar als ze het perronwachtershuis binnen loopt, maar blijft vanaf de buitenkant door de ramen kijken. We horen niks van het gesprek, maar zien genoeg om te raden wat er gezegd wordt. Claudia loopt door de andere (over)kant van het gebouwtje naar buiten. De camera wordt over het gebouw getild, en we zien Claudia het stadje in lopen. Eenzaam temidden van alle bedrijvigheid om haar heen. Muziek zwelt aan.

Stap

Een hele kleine stap. Want de muziek van Ennio Morricone is onlosmakelijk verbonden met de film. Wie had de elpee niet in huis?

 

Mijn ouders hadden de elpee al voordat we de film hadden gezien.  De film zelf gaf dus pas de geheimen van de muziek prijs. Elke hoofdrolspeler had zijn eigen thema. Het thema (fluitje) van Cheyenne wordt onderbroken als hij sterft. En ook de harmonica heeft een belangrijke rol. Wow!

 

Sprong

En nu een grote sprong. Muziek en film. En grote stoere helden. 

Ik zag in die tijd ook Jesus Christ superstar op het grote doek. En die Jesus en ook Judas waren voor mij even grote helden.

Ik kende de bijbel amper, was niet gelovig opgevoed, maar hier stond een hoop op het spel. Dat voelde ik, zonder ook maar iets van het verhaal te snappen.

Mooiste scene? Die waarin Jesus tegen Judas zegt: You’ll be lost and sorry when I’m gone. Beiden houden van elkaar, en beseffen dan al dat ze op een bijzondere manier met elkaar verbonden zijn.  De handen laten elkaar langzaam los. 

Hier wordt iets geshowed wat niet te vertellen valt:

hier staan alle hink-stap-sprongen