Het laatste gordijn

De eerste keer dat hij achter het gordijn van het leven keek, stokte de adem hem in de keel.

Hij had niet geweten dat er zoiets als een gordijn was, en al helemaal niet dat daar een hele wereld achter schuil ging.

En wat voor wereld.

Eenmaal gezien gaat het gordijn nooit meer helemaal dicht, nam hij zich voor.

Die eerste jaren wilde hij niets anders dan anderen wijzen op die prachtige wereld achter het gordijn, maar hij kwam er al snel achter dat mensen niet begrepen waar hij het over had. “Gordijn? Welk gordijn?” En toen begreep hij die vragen.

Hij had het zelf toch ook nooit gezien, totdat hij het had gezien?

Langzaam zette hij stappen in die nieuwe wereld, ontdekte anderen mensen, die ook het geheim van het gordijn kenden. Hij voelde zich vrij.

Totdat hij nóg een gordijn gewaar werd.

Dunner, ijler. Het leek meer vitrage.

Maar toch echt een gordijn.

“Overgebleven flarden van het eerste gordijn”, dacht hij bij zichzelf, toen hij het opzij duwde. De verrassing lag meer in het feit dat er zoiets kon bestaan als een tweede gordijn, dan in wat hij daarachter ontdekte. Zijn blik op de wereld werd helderder, dat wel.

Hij was al minder verbaasd over het derde gordijn.

“Ik heb nog een weg te gaan”, was zijn conclusie. Het vierde gordijn begroette hij met een milde verbetenheid. En toen die eenmaal aan de kant geschoven was, ging hij meteen op zoek naar de vijfde. Hij wilde onbelemmerd zicht op de ware wereld.

Steeds directer ging hij op zijn doel af. Hij scheurde de gordijnen opzij, vertrapte ze, in de haast om verder te komen.

Laag na laag, na laag.

De vloer raakt bezaaid met gescheurde flarden, en hij struikelde.

Hij zat op de grond, keek om zich heen, en nam toen een paar flarden in zijn hand.

Er stonden letters op, zag hij, woorden, zinnen.

Hij keek achterom naar het gat dat hij geslagen had in zijn wereld, en weer terug naar de flarden gordijn met tekst in zijn hand.

Hij zag nu dat de gordijnen bladzijden waren van het boek dat hij leefde. Bladzijden die hij gescheurd had, en ongelezen aan de kant had gegooid.

Maar hoe kon dat?  Waarom had hij die letters niet eerder gezien? Bovendien, het gordijn dat voor hem hing was leeg, er stonden geen woorden op.

Toen pas zag hij de pen die onder het gordijn op de grond lag.

Hij pakte hem op, haalde de dop eraf en begon te schrijven.