. . . een persoonlijke Godsbeleving.
Dus moet ik heel zorgvuldig mijn woorden kiezen,
want dit kan zomaar heel klef worden.
Zo’n in-het-diepst-van-mijn-ellende-zag-ik-God-verhaal.
Nou zo diep was die ellende niet.
Ik was 19. Ik studeerde, had net mijn Hodgkin overwonnen, en probeerde mijn studie weer op te pakken.
Je zou zeggen, blij dat ik leef, de wereld ligt open. Maar de waarheid was dat de klad er een beetje in was gekomen in die studie. Het voelde een beetje doelloos allemaal.
Dus liep ik ’s avonds heel laat met mijn ziel onder mijn arm het bos in.
Doelloos in een donker bos.
Ik kwam op een open plek, ging aan de rand zitten, tegen een boom.
Ik heb die plek later nog vele malen bezocht. Er is niets bijzonders aan te zien. Gewoon een veldje in een bos.
Daar zat ik.
Een hele tijd niets.
En van het ene op het andere moment voelde ik, dat ik onderdeel was van het hele bos, van de hele wereld, van het hele heelal.
Tja, hoe voelt dat?
Misschien moet ik zeggen dat ik die seconde daarvoor, me nogal een buitenstaander voelde. Ook tegenover dat bos. Ik was immers vertegenwoordiger van de mensheid, en ik voelde me in de natuur altijd een beetje plaatsvervangend schuldig voor wat die mensheid daar allemaal mee uitspookt.
Maar nu was het of datzelfde bos “Welkom!” zei, en: “Wat fijn dat je er bent.”
“Meen je dat nou?”, was mijn eerste gedachte: “Ik ben hier toch de indringer?”
“Waarom zet je jezelf apart? Kijk rond. Alles wat je hier ziet, daar ben je deel van. Onlosmakelijk. Je hoort erbij, net zoals de boom waar tegen je aan zit.”
En het was alsof de boom zei: “Voel mij”, alsof de boom me in zijn armen nam.
De boodschap die me het meest verwarde was: “We zijn blij met jou, we zíjn jou.”
Ja, ik weet het.
Er blijft helemaal niets van over als je er woorden aan geeft. Een hoop cliché’s bij elkaar.
Maar als je het zelf voelt, dwars door alles heen voelt, in je hele donder voelt.
Voelt.
Niet denkt.
Niet hoort.
Maar voelt.
Het het ene moment een buitenstaander waar alle energie uit weggezogen is, en het volgende moment zoveel vreugde.
Dat is een levensveranderend moment.
Vanaf dat moment weet ik heel zeker dat alles één is. Ik heb het gevoeld.
Touched by the light of etermity …
Dank voor het delen van dit kwetsbare, maar allesbepalende moment in je leven. Daar zijn inderdaad geen woorden voor, toch komt je gevoel goed over. God was even in de stilte …
Mooi. Gewoon met volle teugen van genieten. Gevoel heeft niet altijd een verklaring nodig en vraagt daar ook niet om. Dat is juist het mooie. Het is er gewoon en kan vaak meer uitdrukken dan woorden. Alleen soms lastiger uit te leggen en over te brengen 😉 Haha. Nogmaals: mooi verhaal.
Ik vind het heel mooi hoe je hier woorden aan geeft, cliché’s zijn er natuurlijk niet voor niets, de waarheid die daarin verborgen ligt prachtig te gebruiken, je moet het alleen wel willen lezen/horen.
dank, ja lezen/horen én binnen laten komen
Je raakt me echt met dit verhaal…Zelf heb ik dat al vanaf jongs af aan gevoeld, dat alles met elkaar verbonden is. Mooi dat je dat zo hebt opgeschreven en dank je voor het delen
Heel mooi. Het is de zin ‘Er blijft helemaal niets van over als je er woorden aan geeft’. Die treft mij heel sterk. Omdat de beleving in woorden als een cliché overkomt, terwijl het moment zelf onvergetelijk is…
Dank voor je woorden.
Ik denk dat iets vergelijkbaars gebeurt als jij wolken ziet.
Je kunt met woorden, met je wolkendichten, er aan raken, dichterbij kan niet.
Prachtig verwoord Jacob Jan.
Ik herken het zo, vooral van Zweden. De enorme natuur daar en de rust geven héél soms dat gevoel. Een gevoel om te koesteren en altijd te onthouden.
Dubbel… Voor mij bestaat er geen god en dus ben ik altijd enorm sceptisch als iemand omschrijft dat hij hem heeft beleefd. Ik haak dan een beetje af. Een beetje, want ik heb dit blog wel uitgelezen. Het leest als een keerpunt, een moment waarop dingen helder werden, je lieten voelen hoe je weer verder kon. En of dat nu god heet of geluk of wakkerworden… ik hoop het ooit ook mee te maken 🙂 .
Ik heb ook ooit zo’n ervaring gehad, maar dan op een treinstation na een hele zware avond. Heb toen een tijdje gedacht dat god toch bestond, maar uiteindelijk geloofde ik dat het dat niet was. Maakte de ervaring overigens niet minder mooi.
Mooi verhaal, dank voor het delen.
Wat mooi…