Ik praat weinig over mijn geloof.
Dat heeft verschillende redenen:
- ik wil anderen er niet mee lastig valllen, ik heb een hekel aan zendingsdrang en bekeren. Ieder zijn eigen manier van omgaan met het geloof graag, ook als dat niet geloven is.
- mijn geloof is nog redelijk vers: 4 juli 2006 belijdenis gedaan
- ik kom heel veel niet gelovigen tegen die mij er van willen overtuigen dat geloven geloven toch echt niet meer van deze tijd is (over zendingsdrang en bekeren gesproken)
- als het echt belangrijk wordt, worden woorden ontoereikender
En toen kwam ik een tweet van @StevenGort tegen over een preek. Leuk, want ik proefde daarin een manier van omgaan met geloven die mij ligt: heel persoonlijk. @StevenGort is sowieso een bijzondere mengeling van openheid, recalcitrantie, urgentie, en verantwoordelijkheid.
Daarom nodigde ik hem via twitter uit om het eens over ons geloof te hebben. Er kwam direct een welkom ja op. Of ik een suggesties had over de vorm?
Dit is mijn suggestie. We gebruiken beiden ons eigen blog voor een dialoog over ons geloof.
Beste Steven,
Wat me trof in een tweet van jou, is dat geloof niet makkelijk is.
Mijn kerk (de remonstrantse) is zeer vrijzinnig. Ik heb een eigen geloofsbelijdenis mogen schrijven.
Sommigen zeggen: te vrijzinnig. Een soort van keuze menu geloof. Je pikt er uit wat je bevalt of herinterpreteert net zo lang tot het je past.
Ja en Nee, wat mij betreft.
Bij het lezen van de bijbel, het beluisteren van een mooie bezinnende preek is het prettig als het een beetje schuurt, ongemakkelijk is. Dan gaat er namelijk iets bewegen, en kom je uit je comfortzone.
Toch staan er dingen die ik moeilijk weg kan slikken in de bijbel: Abraham, die zijn zoon offert (last minute rescue, maar toch). De slachtpartij na de dans rond het gouden kalf.
Dat zijn de dingen waar ik onzeker van wordt als mijn geloof wordt bekritiseerd. (wordt het dan ook op de proef gesteld?)
Hoe vrij mag een geloof zijn? Hoeveel interpretatie staan we toe?