Ik ben ruim een week thuis. Tijd om mijn proces goed te voelen. En om te voelen wat het doet met mijn omgeving.
Dat mijn vrouw-zijn nu pas naar buiten is gekomen, komt doordat ik mij liet bepalen door mijn omgeving.
Daar mee stoppen is niet hetzelfde als geen rekening meer houden met mijn omgeving.
Maar dat rekening houden is iets dat ik opnieuw moet leren. Volgens mij de grootste les van iedereen: jezelf zijn in verbinding met de ander (die heb ik van Xandra)
Zo ook op mijn school. Die gave school waar iedereen zichzelf kan zijn, dus ik ook. Maar ook die school heeft een omgeving. En ook die verbinding hebben we te maken en houden.
Daarom ben ik woensdag bij een coach geweest. Een ervaringsdeskundige die weet hoe je je omgeving mee neemt in je proces. Want natuurlijk ga ik sneller dan mijn omgeving. Volgende week woensdag komt hij op school, om te zien hoe we het daar zorgvuldig aan pakken: mezelf zijn in verbinding met mijn omgeving.
En dan kan ik weer op de vloer zijn. Ik kan daar alleen zijn als mezelf. Mijn coach heeft geholpen met het terug krijgen van mijn vertrouwen. Ik was bang dat mijn transitie me zo in beslag zou nemen dat ik de kinderen niet meer zou zien. Hij zei dat het niet anders kon dan dat die transitie me in beslag neemt. Maar hij gaf me ook een handvat om te weten wanneer ik daardoor het contact met anderen mis. Met dat handvat durf ik de vloer weer op. Ik heb er ook weer zin in.
Goed dat er een coach komt.
Vriendelijke groet,