Eigentijdse rituelen

Kind met badwater weggegooid.

Dat schreef ik vorige week over het stilte moment in de week. De zondag.

Goed om te beseffen dat we de waarde van die zondag niet weg gooiden door de winkels te openen.

De waarde van die zondag was al vele eeuwen eerder overboord gegooid.

Toen de kerken van die zondag een dwangbuis maakten, in plaats van een meditatief moment.

 

Maar ik zou niet klagen vandaag.

Ik zou iets moois benoemen.

Want al gooien we mooie dingen weg, er ontstaan ook weer nieuwe.

Nieuwe rituelen, met onverwachte schoonheid.

 

Zo hebben we al jarenlang talentshows, die ongekend populair blijven.

Van die talentshows kun je vreselijke dingen zeggen.

Dat ze aanleiding geven tot leedvermaak. Samen lekker kijken hoe een sukkel met een bord voor zijn kop wordt afgemaakt. Een volksgericht van Romeinse proporties.

Ja.

Waar.

Shame on us.

 

Maar er is een andere kant.

De onwaarschijnlijke successen. 

Daar blijft niemand droog bij.

En we gunnen ze het van harte.

De jaloezie, die we vertalen in het leedvermaak waarmee we de losers uitjouwen, verdwijnt als sneeuw voor de zon, als we bij iemand echt talent ontdekken.

En misschien voelen we dat er een heel klein beetje op ons afstraalt. Als die onwaarschijnlijke kandidaat het in zich heeft, misschien ik ook wel.

Verguizen en bejubelen.

We doen het al eeuwen.

Onze mooiste en onze lelijkste kant ligt zo dicht bij elkaar.

Ik heb zo’n vermoeden dat we de onwaarschijnlijke talenten vaker delen dan de weggestuurden.

Het komt wel goed met ons.