Eigen blog als coach

Ik lees mijn eigen blog terug.

Deels om te zien wat me bewoog.

Deels om te zien of ik alles wat daar staat op een of andere manier kan ontsluiten. Zodat het ergens op gaat slaan.

En dan lees ik dat ik maart 2012 eigenlijk als wist wat ik afgelopen maanden ontdekt heb.

http://jacobjanvoerman.nl/een-geheim-van-marketing/

(voor wie niet wil klikken, het geheim is: “jezelf zijn” )

Maar dat ik dwars gezeten werd door alle dingen waarvan ik vond dat ik ze voor elkaar moest krijgen. Wereld verbeteren en zo. Terwijl ik het zelf al zei: “het geheim is jezelf zijn.”  Niet wat je wil zijn, niet wat je moet zijn. Maar wat je bent.

Daar zitten veel meer lagen tussen dan je denkt.

Dat liet ik hier zien. Vorige maand nog.

http://jacobjanvoerman.nl/hoe-we-ons-verstoppen-achter-onze-openheid/

(voor wie niet wil klikken: het is een tekening waarin ik laat zien dat er meerdere lagen zijn, je moet dus niet stil staan bij de eerste grote ontdekking over jezelf, want dan bouw je daarmee weer een laagje om jezelf heen)

Vorige week zette ik weer een stapje. Ik wilde naast theater maken nog steeds even de wereld verbeteren. Zaken doen. Laten zien dat ik ook mee tel. Dat heb ik losgelaten.

Als je weg snijdt
wat eigenlijk
allemaal
ook nog
zou moeten
of
zou kunnen,
is dat wat overblijft:
Pure kracht.

Er zijn nog meer lessen te leren.

Het feit dat ik kostwinner ben, maakt het spannend. Het liefst zou ik me helemaal gaan richten op mijn blog en mijn theater.

Ik heb mooie verhalen te vertellen. Mooie waarheden te delen.

Vandaag zou ik een gesprek hebben met mijn manager. We zouden het hebben over hoe we verder gaan. Door bezuinigingen is er steeds minder geld om cliënten te helpen. Ik heb nu te veel loze tijd. Dat voelt niet goed. Bloggen in de baas zijn tijd. (gelukkig heb ik vanmiddag een training en zie ik morgen weer veel klanten).

Het mooie en edele is natuurlijk mijn baan opzeggen, en me met hart en ziel aan mijn eigen dingen wijden.

Maar ja. Er moet wel geld binnen rollen.

Wat ik vandaag met mijn baas wilde bespreken was dus ‘gewoon’ hoe we kunnen zorgen dat ik mijn salaris waard ben. Hoe we meer opdrachten binnen krijgen. Zelfs als ik daar dingen voor moet doen waar ik niet goed in ben. Zorgen voor de basis. Geld. Eten.

Mijn manager heeft griep. Dus dat gesprek heb ik nu niet gehad. Voelt leeg. Vandaar dat ik nu blog, denk ik. Omdat ik me niet zo krachtig voel als ik me zou willen voelen. Straks weer wel. Maar deze morgen even niet.

En dan naast dat werk ’s avonds en in het weekend verder schrijven. Aan blog. Aan theater. Want dat laat ik never nooit meer los. Dat komt er.