Vaderen.
Vaderen is vooral genieten voor mij.
En heel af en toe een lastige klus. Want dilemma.
Fenna wil eigenlijk heel graag de Interdisciplinaire Hounours route volgen op de universiteit. Want dan kan je zo veel gave dingen doen.
Maar ze twijfelt.
In Fenna’s hoofd is het druk, en deadlines leveren soms gigantisch veel stress op. Ze heeft tot nu toe steeds gekozen voor de pittige route, maar nog steeds heeft ze daar veel twijfels bij. Ook al heeft ze laten zien dat ze het kan. Want die stress.
En nu dus weer.
Niet alleen de stress, maar ook twijfels of ze het wel verdient.
Er kunnen maar 80 mee doen. Ik hoor niet bij de 80 beste, ik haal niet zulke hoge cijfers. Iedereen lacht me uit als ik er naar solliciteer.
Wat is nu mijn vaderlijke advies?
Ik vind haar net zo geweldig met of zonder honours. Ze doet het om de juiste reden (om gave dingen te doen, niet om de status). Maar ze haalt ook veel extra stress op haar hals.
Het is haar keuze.
Ik wil haar niet opjutten. Haar twijfel vind ik terecht. Ze kan het, maar is het de extra stress waard? Dat kan alleen zij beslissen.
Behalve dat minderwaardigheidsstukje.
Dus daar zeg ik iets over. Doe het alsjeblieft niet niet omdat je jezelf niet goed genoeg vind.
En ik zeg dat ik geloof dat ze het kan.
Ze zou met haar mentor praten.
En gisteren kwam ze thuis met de mededeling dat ze gaat solliciteren.
Ik ben zoooo trots!
Niet op die honours, maar op haar lef.
Jacob-Jan,
Natuurlijk heb je een dochter om trots op te zijn. Volgens mij heeft zij een vader om trots op te zijn, en dan krijg je zulke dochters. Ik denk dat jij je deze erkenning niet snel zal toe-eigenen, zoals ik jou meen te kennen. Maar van mij krijg je hem wel!
Gefeliciteerd!
Erik Volkers.