Twee discussies, deze week.
Een vervelende (die staat hier).
Ik reageerde omdat iemand op een gewoon zakelijk blog een geen-stijl toon gebruikte. Ik vond dat ik daar iets van moest zeggen. (En was heel even zo naïef dat ik dacht dat de schrijver zich aangesproken voelde, en daar iets aan zou doen.)
De andere discussie begon ik zelf.
Ik reageerde op deze tweet.
Voor alle duidelijkheid: tweeps met een oranjetwibbon of oranje twibbon ontvolg ik. Dus.
— Ruud Ketelaar (@ruudketelaar) April 7, 2013
Waarom reageerde ik?
Ik stoorde me een beetje aan die tweet. Een beetje. Lang niet zo veel als aan dat zure blog. Eigenlijk niet eens genoeg om te reageren.
Ik reageerde toch, omdat die tweet van Ruud Ketelaar is. En Ruud vertrouw ik. Zelfs als we het niet eens zijn, of als we via twitter net even langs elkaar heen praten, vertrouwen we elkaar. Daarom durfde ik een opmerking te maken, waar ik dat anders gewoon gelaten zou hebben.
Waarom stoorde ik me?
Dat ligt meer aan mij, dan aan Ruud.
Ik ben erg gevoelig voor mensen die bepalen wat hoort en wat niet hoort. Ik maakte daar vroeger veel fouten in, en kreeg zo vaak op mijn kop dat ik antennes kreeg. Dit kun je hier wel maken, dat kun je daar niet maken. Vreselijk vermoeiend, vooral voor mezelf.
Ik doe dat niet meer. Maar het mechanisme is niet zo maar weg.
Dus als ik het gevoel krijg dat mensen gaan bepalen, of voorschrijven wat wel en niet goed is, gaan mijn nekharen overeind. Dat gebeurt ook als mensen heel stellig iets beweren.
Even voor de goede orde: Ruud schrijft niets voor.
En toch voelde het zo.
Dat is vanwege mijn gevoeligheid. En omdat ik die uitleg er niet bij kreeg. Voor mij was het dus fijner geweest als Ruud dit gewoon zonder aankondiging gedaan had. Met een reactie naar betreffende persoon over het hoe en waarom.
Ruud twitterde een sorry naar mij. Dat hoede niet, maar ik vond het fijn. Dat betekent dat hij respect heeft voor het feit dat ik me aan iets stoorde. Ook al snapt hij niet helemaal waarom.
Heb ik iets geleerd?
Ja, dat ik gevoeligheden heb.
Moet ik minder gevoelig zijn?
Nee.
Naar vrienden toe kan ik die gevoeligheden uitleggen. Naar lomperikken niet. Ik reageer dus niet meer op de eerstgenoemde discussie. Dat is echt verloren moeite.
De discussie met Ruud vind ik nooit verloren moeite. Omdat we elkaar vertrouwen. En omdat ik er van kan leren.
@caro_geurtsen @LindaKwakernaat @ruudketelaar @StevenGort http://t.co/NFiXcT3p4L
Ik ben er ook gevoelig voor. Zag de discussie langskomen, besloten om niet te reageren. Stevige stelligheid waar de context niet tastbaar is vind ik lastig. Maar het prikkelt ook om na te denken wat ik er van vind. En dat is goed.
Ik snap het. En ken je. Dus is het goed. Dat het niet jouw manier is, dat vind ik OK, meer dan OK. En ik kies voor mijn manier. Omdat ik me aan hufterigheid net zo stoor als aan twibbons. Nou ja, niet helemaal, natuurlijk… 🙂
Zat het net te lezen, dat verhaal rondom Jeanet’s artikel. Ik vind het fijn en knap dat je gereageerd hebt. En ook fijn en knap hoe jij en Ruud met elkaar om kunnen gaan.
Mooi is het, de online wereld. Ondanks de niet-mooie dingen.