depri trekje

 

Er is één depri trekje waar ik maar moeilijk van af kom.

Mijn einde-vakantie-mood.

Die prachtig vrijdagavond voor een vakantie. Dat je alles nog te goed hebt.

En dat dat de zaterdagmorgen daar al aan begint te knabbelen.

En dan nu met nog drie hele dagen te gaan,  het gevoel dat de glans er helemaal af is.

Dat zelfde heb ik met 21 juni. Als de zomer nog moet beginnen is de langste dag al voorbij.

Gelukkig werkt het ook andersom. Ik kan me nu al verkneukelen op de langere dagen.

Er is natuurlijk nog een reden dat ik op zie tegen mijn werk. Hoewel ik leuke klanten heb die ik weer ga zien, en mooie trainingen om te geven, weet ik niet goed hoe ik dat werk moet combineren met mijn plannen. En dan zijn er die dingen waar ik minder goed in ben, die ik graag achter me wil laten. Want die geven me een ‘mislukt’ gevoel.

Het zou mooi zijn als mijn volgende vakantie eindigt met het gevoel weer aan iets moois te kunnen werken. Maar gaat dat lukken? Ik weet nu even niet hoe verder.

Oooeh. Pas op! De twijfel op een kier zetten. Gevaarlijk!

Een stukje ‘dark side’ van me dat als een stuk kauwgum blijft kleven onder mijn schoen.

He bah.

Dat je van die lastige gedachtenkronkels hebt, die stiekem omhoog komen. Zelfs als je dacht dat je ze weggesmeten had. Zelfs als je weet dat ze nergens op slaan.

En dat je dan van de weeromstuit het snelle genot wil zoeken.

Nog een keer een lekkere fles wijn open trekken (ik mag van mezelf alleen drinken in vakanties).

Een stapeltje DVD’s zoeken bij de Bieb voor een avond wegzakken.

Kniepertjes bakken.

Toch met jongste dochter naar Skyfall.

Nog een uitje verzinnen voor de laatste dag. Om iedereen nog even lekker bij elkaar te hebben (dat maakt ook deel uit van mijn  dip: iedereen weer gericht op zijn eigen buitenwereld, oudste kinderen weer naar hun studentenkamers)

Allemaal om dat gevoel te verdringen.

Ook al weet ik dat verdringen zoooo fout is. (Foei! mag niet Jacob Jan!) (Foei! met je foei! Beetje liever zijn voor jezelf!) (Foei!, nu doe je weer een foei.)

Het gaat wel weer over zo’n bui. Dat weet ik inmiddels.

Die tuimelaar ben ik.

Ik kom altijd weer recht overeind.

Maar nu ben ik even aan het wiebelen, en een heel klein beetje misselijk.