De teruggekeerden, een recensie

Goh, dat is nog best moeilijk, een recensie schrijven.

Vertellen wat ik wel en niet goed vind aan een boek.

He boek zette me op het verkeerde been, waardoor ik een flinke tijd in oorlog was. En met een vijandige houding ga je steeds meer dingen zien waar je je aan gaat ergeren.

Eén van die dingen is de vertaling. Ik lees zo veel Engels (in dit geval Amerikaans), dat ik de oorspronkelijke uitdrukkingen er doorheen lees, en denk: zo zeg je dat niet in Nederland.

Het andere is de overdaad aan mooischrijverij. De ene keer treffend, de andere keer slaat het de boel volledig dood. Maar uiteindelijk waren de hoofdpersonen, en dan vooral Harold,  interessant genoeg. En werden er wel degelijk mooie dingen verteld over het leven. Alleen had ik graag gewild dat de schrijver sommige conclusies aan mij had overgelaten.

Het boek heeft gedaan wat een boek moet doen: me naar een andere werkelijkheid brengen. Me meenemen in de hoofden van anderen.

En toch had ik een paar problemen met het boek:

Het hoofdthema komt te weinig uit de verf door het thema dat de schrijver heeft toegevoegd, namelijk de krampachtige manier waarop de samenleving reageert op de teruggekeerden. Dat thema bracht alleen de clichés die je daar over kunt verzinnen naar voren. Jammer dat het zo veel aandacht kreeg.

De beeldspraak was soms iets te veel. Soms mooi gevonden, zoals wat Mott zegt over het woord vooruitgang: “een veilig woord, een woord dat je mee naar huis kon nemen om aan je ouders voor te stellen.” 
Maar hij doet dit naar mijn idee te vaak: iets willen zeggen achter de rug van zijn verhaal om. En soms is het een beetje TE.

Te veel nevenverhalen die lang niet allemaal goed uit de verf komen. En dan bedoel ik niet de cursieve terzijdes over verschillende teruggekeerden, maar bijvoorbeeld wel het verhaal van de dominee. Zijn verhaal is ook niet meer dan een samenraapsel van clichés.

Maar ik moet zeggen dat ik hield van de hoofdpersonen. Als Mott zich daar toe beperkt had, als hij zich geconcentreerd had op de ouders van de teruggekeerde Jacob, en agent Bellamy, die hem terugbrengt, was het een veel beter boek geworden.

Het tempo waar het zich ontwikkeld is traag, maar dat is voor mij geen probleem geweest. Het past denk ik wel bij het zuiden van Amerika dat hij beschrijft. 

Met dank aan Notjustanybook die mee een exemplaar gaf om over te schrijven.

 

DeTeruggekeerden_600-194x300

4 thoughts on “De teruggekeerden, een recensie”

  1. Zie hieronder de recensie die ik over hetzelfde boek schreef (“Zoals die dingen gaan”). Zelfde conclusies, maar dan iets minder liefdevol beschreven dan jij hier doet :-).

  2. Mooie recensie. Je schrijft mooi over de worsteling. Het bevestigt mijn overtuiging dat de bron bij de uitgever ligt: die hoort op dit soort dingen te wijzen. Veel dingen weglaten had in dit geval een veel mooier boek opgeleverd. Al besef ik ook dat dit boek zich wellicht heel mooi laat verfilmen. Daarvoor hoeven veel woorden die nu vallen, niet uitgesproken te worden.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.