Hans Christiaan Andersen zag het al. Hoe wij ons zelf elke dag zand in de ogen strooien.
Maar hij was te optimistisch.
In zijn sprookje luisterden de mensen naar het kind, toen het riep: “Hij heeft helemaal geen kleren aan!”
In het echt was er natuurlijk een vader die direct ingreep, en het jongetje de mond snoerde. Een vader die later aan dat jongetje uit zou leggen hoe het nou eenmaal werkt in de wereld. En op school zou het jongetje leren, dat je niet voor je beurt mag praten.
Een vrouw die het jongetje hoorde, werd wakker geschud, en begon het ook te roepen. Maar ja , dat was een vrouw, en die reageren nu eenmaal wat emotioneel.
Er was ook een man die het zag, en die was natuurlijk verstandiger dan de vrouw. Dus dacht hij goed na over hoe het het zou aankaarten. Hij overlegde met zijn vrienden.
Maar de vrienden zeiden: “Natuurlijk weten we dat. Maar is het zo erg om mee te juichen? Moet je kijken, het volk is blij! Wil jij dat geluk verstoren, voor een waarheid waar niemand iets aan heeft?”
En de man hield wijselijk zijn mond, hij was immers verstandiger dan de vrouw?
Het verhaal van de nieuwe kleren van de keizer komt uit 1837.
Het mechanisme is al ouder, en werkt nog steeds.
Nog steeds zijn er kennelijk voldoende redenen om niet te luisteren naar mensen die zeggen dat de keizer geen kleren aan heeft.
Is er niets veranderd?
Misschien
Politiek gezien hebben we nu een clubje dat standaard roept “Hij heeft geen kleren aan, hij heeft geen kleren aan!” Maar die gebruiken gewoon hetzelfde mechanisme. Want dat roepen ze ook als de keizer wel kleren aan heeft. Het is het enige dat ze ooit roepen. Dus op die club hoef je niet te rekenen.
Maar gelukkig zijn er blogs.
Ik bedoel niet zo maar blogs.
Niet de rondzingblogs, maar de blogs van de mensen die het lef hebben om naar binnen te kijken en te schrijven over wat er daar gebeurt. Want alleen in die blogs kun je de wereld bekijken door de ogen van een ander.
De enige manier om alert te blijven op wéér een stel ‘nieuwe’ kleren,
van de keizer, of van jezelf,
(ja, jij draagt ze ook!),
is om uit je eigen waarheid te durven stappen.
De enige manier om uit je eigen waarheid te stappen, is kijken door de ogen van de ander. En dankzij blogs kunnen we dat nu op veel grotere schaal.
En heel misschien gaan we het daardoor in het echte leven ook weer wat vaker doen.
Want dáár moet het gebeuren, het echte aankleden van de keizer.