Bruce Springsteen – Greeting from Asbury park, N.J. 1978

De woorden rollen als een lawine van keien over elkaar heen. De laatste kei ligt amper stil of daar komt de volgende lawine. Acht keer een stortvloed van slagrijm voordat eindelijk het refrein zich uit zingt.
Ik voel me overdonderd en een beetje “Blinded by the light”.Luister ook even naar dat likkerige gitaartje als het geweld van het intro stopt.(Beetje Doobie Brothers)

De  Elpee blijft (op twee nummers na) dit tempo, deze energie volhouden, zowel in muziek als in tekst.

Stevige, volle rock met mooie extra’s zoals een jazzy, fluwelen saxofoon van Clerence Clemens in “Spirits in the night”.

Wat een verschil met de versies van Manfred Mans Earth Band, die ik kende.

En de teksten. Goed klinkend, amper begrijpelijk.

Ik heb ooit gelezen dat de Koran prachtig klinkt als het in het Arabisch wordt voorgelezen. Dat die klanken, misschien meer nog dan de inhoud, zorgen voor vervoering.

Zo vergaat het mij met deze Elpee. Prachtig rijm, alliteraties, en bijzondere frasering. Sommige stukken tekst met pathos de boxen uitgeslingerd. Andere zinnen, haast terloops, ergens tussen gefrommeld.

En dat alles met een stem als Rocky Balboa, die net een zware dreun op zijn mond heeft gehad.

Ik heb nooit wat gehad met rappers (en het is nu te laat om daar nog wat mee te beginnen), maar ik kan me heel goed voorstellen dat daar eenzelfde verstrengeling van klank en inhoud zorgt voor een kick-ass ervaring.

Klinkende zinnen vergezeld van flitsen absurde beelden.

Wat te denken van:

 

Nuns run bald through Vatican Hall, pregnant,
pleading immaculate conception.

 

“It’s hard to be a saint in the City” is de titel van het laatste nummer. Dat lijkt het thema van deze Elpee: Big City Blues.

Lost in the flood is mijn favoriet (als je daar al van kunt spreken bij een Elpee die volgepropt zit met juweeltjes)

Een ballad,  die de dramatiek voortstuwt en opbouwt. Voor je weet sta je tot je enkels in de modder.

Hey gunnerman, that’s quicksand, that’s quicksand that ain’t mud.

of erger:

Hey kid, you think that’s oil? That ain’t oil that’s blood

En dat allemaal voor een 16 jarige scholier die als grootste zorg had dat zijn klasgenoten niet in de rozen zouden kotsen op het klassenfeestje dat hij in het huis van zijn ouders gaf.

Dat klassenfeestje was in 1978. Als cadeau kreeg ik van mijn klasgenoten deze elpee. Het feestje liep goed af. Geen gebroken vazen, geen kotsende klasgenoten in de tuin.

Klik hier voor de MP3’s:
“Blinded by the lights”