broeden op een blog

Ik liep naar het meer en ging zitten.

Er zat een gat in de regen, dus dat kon.

Daar op het bankje begon ik met broeden op een blog.

De ganzen die al klaar waren, zwommen voorbij met hun kroost.  Ze wisten het: het broeden zelf, doe je zittend.

Toen het ei begon te kraken ben ik gaan lopen. Veel vragen nog, dat blog. Ik proefde, en ontdekte dat ik zelfs bij de vragen nog veel vragen had. Ik liet ze achter bij het riet en wandelde verder.

Een rondje meer, zo op het oog, zo saai als wat. Honderden keren gelopen en hardgelopen. Steeds dezelfde honden.

En toch nooit saai. Ik doe mijn CI’s uit en loop in stilte. Nou ja in zoemen, piepen en gonzen, maar dat zijn mijn eigen geluiden, de wereld zelf is stil, en komt alleen door mijn andere zintuigen binnen. Ik zuig het groen op, ruik de bloesem,  voel de frisse wind, en proef de woorden die hij meebrengt.

En dan gaat het regenen. Mooi die bellen in het water. 

Het regent harder, een deel van mij wil schuilen. Het andere deel krijgt het voordeel van de twijfel en ik loop door. Dikke druppels later moeten we beiden lachen. Ik heb gelijk gehad, het maakt niet uit hoe nat ik word.

De zon komt voorbij en groet.

Bloggen is nu totaal onbelangrijk.

Ik liep alleen nog even terug om de foto te maken. Het blog en de vragen haal ik een andere keer wel op.

7 thoughts on “broeden op een blog”

  1. Prachtig!Ik zou je zo gunnen dat het soms weer echt stil zou kunnen zijn.
    Gelukkig geniet je toch en kunnen we ruiken, zien en voelen.
    Er gaat niets boven de natuur, helemaal niets.

Laat een reactie achter op petepel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.