Bloggen is kunst

Museumwinkels.

Ik word in boekenwinkels al hebberig, maar museumwinkels…

dat is pas echt gevaarlijk voor mij.

Sowieso wil ik de catalogus. Thuis nog eens lekker nagenieten. Maar dan ligt er nog veel meer moois.

Gemeen, want ik ben net helemaal in de stemming geraakt, en dan wil ik nog meer, en meer. In het Valkhof lagen bijvoorbeeld hele leuke geschiedenisboeken over de 18e eeuw. Over het ontstaan van ons politiek bestel. Over Gerrit Paape, een revolutionair, dwarsligger met een scherpe pen.

En nu dan.

In Singer.

“Dat kan mijn kleine zusje ook “, van Will Gompertz, uitleg over moderne kunst. Zo hebberig dat ik buiten pas bedacht dat ik het liever in het Engels had gelezen, en toen zat het al in mijn tas (het verdiende geld van het oud papier lopen zat nog in mijn zak, en ik dacht: ik heb er hard voor gewerkt, dus het mag).

Want ik zit met rooie oortjes te lezen. Nu snap ik al die idiote moderne kunstenaars pas. En of je het nu mooi vindt of niet, zo idioot zijn ze niet.

Ik voel erg veel verwantschap. Dat waar ze allemaal naar op zoek zijn, namelijk..

Dat.

Daar ben ik ook naar op zoek.

Mijn enthousiasme gaat gelijk met me op de loop. Vandaar ook dat grapje, gisteren in mijn blogpost. Dat velen niet gezien hebben.

Ik had een foto van gespiegelde bomen op zijn kop gezet. Zodat het even duurt voor je ziet dat het een weerspiegeling is.  Dat was niet origineel. Dat had ik al een keer ergens gezien.

Maar nu wilde ik een blogpost schrijven. Niet zomaar bij de foto. Nee, ik wilde dat de blogpost net zo was als de foto.

Die bomen en de lucht op de foto, dat zijn geen bomen en lucht, dat is water. Aan de cirkels in het water kun je dat zien. Je ziet twee lagen. Alleen het water is echt.

De gaten in de woorden waren mijn cirkels. En met de cursieve letters had ik een boodschap verstopt: “dit zijn maar pixels”.

Ceci n’est pas une pipe. (maar een schilderij van een pijp)

Zo heeft een blog ook meerdere lagen.

De eerste laag is de betekenis zoals die bij jou binnenkomt. Die leg jij  als lezer er zelf in.  Met een beetje geluk valt die samen met die van de schrijver. Daar heeft het vakmanschap van die schrijver veel mee te maken, maar niet alles.

Dan heb je de letterlijke betekenis van de tekst. Dus zonder alle emoties die het op roept. Maar als je nog een stap verder gaat, is ook die betekenis weg. Dan zijn het zwarte tekens op een witte ondergrond, of zelfs alleen maar een combinatie van pixels.

Beetje hoogdravend van me, zo’n uitleg bij een grapje als blogpost. Ik geef het toe.

Ik zei toch dat ik me mee liet slepen?

Die kunstenaars die wilden allemaal iets uitdrukken. Ze hadden allemaal een boodschap, zelfs als die boodschap was, dat ze geen boodschap hadden.

En eigenlijk wil ik dat dus ook, 

stiekem, met mijn blog.

Ik denk dat alle bloggers kunstenaars zijn.

Ik zie Steven Gort als Picasso. Hij schrijft als Kubist. Rukt de taal uit elkaar en zet hem weer terug om de weg naar zijn punt zo kort mogelijk te maken. Mooi vind ik dat.

Elja is een impressionist. De impressionisten braken met de traditie van mooie schilderijen over idyllische onderwerpen. Ze gingen naar buiten om hun persoonlijke indruk van het straatleven weer te geven. Dat doet Elja in haar blog: breken met de goed-opgebouwd-betoog-blogstijl. Ze vertelt uit losse pols. En daarmee zegt ze meer over marketing dan een zakelijk blog daarover.

Carolien Geurtsen is een expressionist. Zij gooit haar binnenste op haar blog in zwierige zinnen naar buiten.

Peter Pellenaars is Salvador Dali. Zijn blog is bij vlagen surealistisch. En die vlagen zie je soms niet aankomen.

Ruud Ketelaar is Oud Hollandse meester. Hij schrijft zorgvuldig. Geen losse streken. Zijn blog is clair obscure. Donker en licht wisselen elkaar af. Hij is eerder Johannes Vermeer dan Rembrandt, omdat hij persoonlijk schrijft.

Henk Jan Winkeldermaat die prachtige portretten schildert.

Helen Soler die kleine schilderijtjes maakt.

Hendrik Jan de Wit is een Voerman, een wolkenschilder.

En al die anderen (want deze lijst is niet compleet) die hun blog schrijven vanuit de behoefte te delen wat er in hun om gaat, om te delen hoe zij de wereld ervaren, dat zijn allemaal kunstenaars. 

Dát zijn de blogs die waardevol zijn.

Zakelijke blogs vind ik alleen interessant als ik die kunstenaar er doorheen zie schemeren. Voor mijn geen gelikte blogs, alsjeblieft.

Dus!

Wat mij betreft is de tijd rijp voor een blogrevolutie.

Bloggen is kunst!

Oh..

eh..

sorry. Ik zal me niet zo mee laten slepen.

 

 

18 thoughts on “Bloggen is kunst”

  1. Impressionist…ja…..ja…daar kan ik me in vinden..ja! Die steek ik in mijn zak!! En nu even op zoek naar dat grapje van jou van gisteren.

  2. Kom hier zomaar per ongeluk langs, terwijl Nederland Turkije opstaat op TV, en ik op het tweede scherm niet mee kijk maar jou lees. Ik hou eigenlijk niet van voetbal, ik probeer mij ermee e verhoudenik ver houd mij ermee, gaat liefde, maar jouw bligs zijn mij liefde/liefde zeker niet alleen wegens het compkiment in deze, en je mooie taalvondsten in het algemeen. Ik geloof dat ik gewoon het voetbal af ga zetten, nu het toch pauze is, iets leuks doen 🙂 dank voor je inspiratie, toevallige voorbijgangers

Laat een reactie achter op Elja Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.