Als je slechter hoort communiceer je anders.
Je hebt meer tijd nodig.
Als het je lukt om anderen te vertragen in de communicatie levert dat een heleboel mooie dingen op.
Tijd is ruimte.
Meer ruimte voor jezelf.
Meer ruimte voor de ander.
En dat is heel hard nodig.
Want je zelf mogen zijn is het allergrootste cadeau dat ik me voor kan stellen.
Slechthorenden hebben dus het vermogen om dat allergrootste cadeau te schenken.
Elk moment. Omdat ze altijd slecht horen. Zij dragen de noodzaak om anders te communiceren altijd bij zich.
Slechthorenden zijn dus ambassadeurs voor zorgvuldig communiceren.
Oproep aan slechthorenden: Wordt ambassadeur.
Pas je niet aan aan die snelle wereld, maar vertraag je gesprekspartners.
Ze zullen de winst gaan ervaren, als je maar durft!
Anders blijft het bij loos gelul
Gaaf hoor JJ – spreekt me erg aan, goed bezig! I spread the word – Horende abassadeur 😉
Langzaam spreken is ontzettend moeilijk (althans zo ervaar ik het). We hebben het een tijdlang moeten doen binnen ons gezin als onderdeel van de stottertherapie die onze zoon volgde. Het was heel frustrerend, zeker wanneer je voor jezelf niet de rust kon vinden om het goed uit te voeren. Dus meteen heel leerzaam om op deze manier te ontdekken hoe het voor onze zoon wel niet moest zijn die dit dagelijks in de praktijk moest zien te brengen.
Laat maar komen die ambassadeurs!
dank.
nooit bij stil gestaan dat dat bij stotteren de omgeving ook mee doet.
eigenlijk is op die manier iedereen zijn eigen ambassadeur
de vertraging zit niet eens zo zeer in het langzaam praten, als wel er goed goed bij stilstaan of alles goed is overgekomen.
De ontvanger van het bericht heeft inderdaad ook een ‘plicht’, namelijk goed luisteren en feedback vragen of dat wat je begrepen hebt ook daadwerkelijk de boodschap was. Vaak zie je mensen maar half luisteren. Ze zijn druk met andere zaken, zoals emailen, sms-en, twitteren, etc. En dan vinden het soms gek dat mensen langs elkaar heen praten.
Prachtig omschreven, een feest van herkenning.
Ik ben ook altijd langzamer. Niet alleen met verbale taal, maar met alles. Neem mijn omgeving goed in me op, heb daarbij ook oog voor de kleine dingen waar anderen vaak aan voorbij gaan. Juist daar geniet ik het meeste van, ze zijn zo waardevol.
Mensen beseffen niet wat ze allemaal missen door dat eeuwige gehaast van tegenwoordig. Alles moet snel, snel, snel en vlug, vlug, vlug. Tussendoor hebben ze nog net de tijd om mij gehandicapt te noemen, maar ik verbaas me erover dat ze er blind voor zijn dat ik me juist dankzij mijn slechthorendheid zo ongelofelijk rijk voel.
Ze zeggen dat ik een communicatieprobleem heb. Ik ken nog zo iemand, die is niet slechthorend, maar heeft afasie.
Er zijn maar weinig mensen met wie ik zo goed kan communiceren als met hem.
De blik in zijn ogen, oprechte aandacht, interesse en tijd voor mij en fotoboeken.
Daarmee komen we een heel eind en ik vind het heerlijk dat ik met iemand kan communiceren zonder dat ik daarvoor hoef te kunnen horen.