next step

Ik heb het meteen maar officieel gemaakt, mijn stap.

Ik sprak met David Abma, coach. Ik had contact met hem via twitter, over iets anders. Op zijn website zag ik dat hij ook artiesten coacht.

En zo kwam iets dat al heel lang sluimerde, toch nog tamelijk snel tot een conclusie.

Een volgende stap in mezelf serieus nemen. Nu écht afrekenen met de stemmen die vinden dat ik niet goed genoeg ben.

“Ja, Jacob Jan”, fluisteren ze: “Je bent wel goed, knap gedaan, je hebt je applaus, wees daar nu maar lekker blij mee. Wat je nu wil, waar je over droomt, dat is toch echt niet voor jou weg gelegd hoor. Blijf lekker in de kleine zaaltjes, en zoek een baan voor erbij.”

Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil grote zalen. Ik wil mijn talenten helemaal gaan benutten, niet half. Ik wil groeien. Ik wil nu wel eens weten wat ik echt allemaal kan.

Hulp inschakelen.

Gesprekken met vrienden, zijn me erg veel waard geweest. Zonder die gesprekken was ik nooit zo ver gekomen. Maar nu voel ik dat er iets anders nodig is. Nu ga ik aan de slag met mijn kabouter, met mijn demonen.

En alleen al die beslissing doet een hoop, merk ik.

Niet meer hopen dat iets gebeurt, maar régelen dat het gebeurt. Ik ga de hele kast stoute schoenen open trekken, en ik ga ze allemaal dragen.

Ik ben dat waard.

Dus ook hardop uitspreken dat ik in Carré wil staan. Ja, zo groot ja. Niet met het programma dat ik nu heb, maar ik kom daar wel.

Vanaf nu alleen nog luisteren naar de stem die me daar gaat brengen.

Als ik niet op pas ga ik allemaal coachquotes strooien. Over zelf je eigen kansen creëren en zo. Dat ze voor mij nu even geen cliché zijn, wil nog niet zeggen dat ik jullie daarmee moet lastig vallen. Dus houd ik het hier maar even bij.