hardop, en recht uit het hart, deze 40 dagen….
Mijn eigenste challenge.
Afmaken wat ik hier begonnen ben, een boek schrijven. Eerste ruwe versie ligt al vanaf november 2009 te roesten op mijn harde schijf.
De beslissing om het goed genoeg te vinden om het af te maken was een dappere, al zeg ik het zelf. Kiezen. Nu nog doorbijten.
Want het verhaal trekt aan me, wil eerlijk verteld worden, wil zuiver blijven. Hoe zorg ik dat ik in de stroom blijf? Het verhaal trouw?
Zo bang dat ik de verkeerder afslag neem.
Ook bang dat het allemaal niks is: “joh! niemand zit te wachten op zo’n ego document!”
Daarom vast een stukje laten proeflezen, bemoedigende reacties. Dus verder schrijven, en dan weer de twijfels: wordt dit wat? Groter stuk laten proeflezen. Weer een bemoedigende reactie. Dank Khadija!
Doorgaan dus nu. Niet meer twijfelen, maar schrijven.
Maar het blijft een ware bevalling. Ik moet me voor elk stuk weer opnieuw opladen. Ik loop weg van mijn laptop. Merk dat ik aan het ijsberen sla.
En straks?
Laten lezen door een scriptbeoordelaar. Maar mag die wel aan mijn kindje zitten? Ik heb genoeg over schrijven gelezen dat ik weet dat wat ik nu schrijf (2e versie) nog vele malen veranderd moet worden. Dat mijn “darlings” gekilled moet worden: schrappen. Ik weet dat, maar het voelt anders. Afblijven! voelt het. Maar dan wordt het nooit pubicabel.
Nog een stap: Toegeven dat ik wil dat het uitgegeven wordt.Niet alleen dat. Dat het een succes wordt. “Niet zo hoog van de toren blazen!”. Ik wilde dat ik dover was voor mijn eigen stemmen.
IJsberen dan maar weer, en nog een stuk er uit persen.
Straks weer volle uren aan het werk. Waar haal ik dan de tijd en vooral de energie vandaan?
Geen dank en heel veel succes! 😉
heb gister mijn eerste korte verhaal afgemaakt (25 A4, ongeveer 14.000 woorden) ik zeg eerlijk dat ik tijdens het hele schrijf proces geen enkele keer het verhaal terug gelezen heb, heb wel een log bij gehouden van karakters om te zorgen dat ik consistent bleef, maar ik was gewoon te bang dat als ik terug zou lezen ik ontevreden zou worden en zou stoppen met schrijven. nu zit het verhaal op me harde schijf te wachten op z’n eerste lees beurt.
weet je al aan wie je het laat lezen, en durf je dat?
ik ken wel iemand die zelf ook al 2 boeken geschreven heeft en had haar een beetje geholpen bij haar vorige boek kwa kritiek, dus ik zal het haar vragen. maar ga het denk ik eerst zelf lezen, want ik denk dat ik misschien hier en daar wat toevoegingen erbij kan doen om het langer te maken. kwa durf ben ik wel een beetje zenuwachtig, want ik heb nog niemand echt verteld dat ik het geschreven heb.
🙂 herkenbaar, die titel staat er niet voor niets boven
Beter spijt dat iemand wat darlings killed of dat het misschien minder goed ontvangen wordt dan je hoopt… dan spijt dat je het NIET hebt gedaan!
Go!
Ja, wat Henk zegt! Go!
Ontzettend knap dat je afmaakt waar je aan begonnen bent. Er zijn genoeg mensen die nooit meer omkijken naar zo’n verhaal (en daarna spijt hebben). Ik kan je alleen maar onwijs veel succes wensen: You can do it!
vroeger schreef ik zo af en toe eens wat, en eerlijk gezegd vond ik het altijd heerijk als een ander mijn verhalen aan het lezen was… en of de reacties nu positief of negatief waren .. welnu, daar lig ik niet zo wakker van.
Go go go en check ns met Karin (Ramakers) of ze het wil lezen. Heerlijk verniewend (Opkrabbelen). In boekvorm is zoveel meer mogelijk dan traditioneel.
misschien zijn sommige van je darlings goud waard…
Hoe heet zo’n consult, een second opinion… Maar dan eerst..
Misschien helemaal geen idee wat je aanspreekt maar wie weet…
Mijn boek is fictie 😉 Is wel een verschil met opkrabbelen.
Ik ga straks vragen om proeflezers.
(Eerst mag Khadija)
Okay #fictie helder