Ik kan heel erg genieten van dingen waar geen mens iets van begrijpt.
N.l. van mijn eigen gedachtenkronkels.
En vandaag genoot ik van weggegooide gedachtenkronkels.
Ik heb namelijk ook veel gedachtenkronkels waar ik mezelf flink ongelukkig mee maak. Doemdenkerij. Perfectionisme.
Bijvoorbeeld op vakantie zorgen maken over het weer, en of de kinderen de camping wel leuk vinden. En of ik de camping wel leuk ga vinden.
En ik kan op 22 juni al verdrietig zijn omdat het vroeger donker wordt.
Ik zit in de tuin, zie de zon zakken. Alweer vroeger.
Een van de kronkels is om symmetrisch om de langste en kortste dag heen te rekenen. Dus dat is 6 augustus. Dat is 6+10+30 dagen voorbij de langste dag. (sprong naar 31 juli>21 juli>21 juni). Dat is net zo voeg donker als 46 dagen voor 21-6, en dat is pak hem beet 5 mei. Dodenherdenking. Dat is best vroeg: voorjaar zelfs! Amai! Zo ver al? Het is bijna herfst!
Die kronkels dus.
En waar ik vandaag zo blij van werd, is dat me het niets kon schelen. Want vroeg donker is ook gezellig, herfst is mooi, winter ook. Ik voelde opeens dat het gewoon altijd mooi kan zijn.
Zo’n ontdekking. Dat ik kan stoppen met mezelf gek maken.
Dat is genieten.
Maar ik kan dat niet uitleggen.
Uitleg niet nodig, ik begrijp het!
Heel mooi! Blijf lekker genieten!
Wat zit er toch veel in een mensenhoofd! Snap het helemaal. En wat een geweldige ontdekking dat je het opeens niet meer erg vindt. Ik had vroeger iets vergelijkbaars met de zomer en zag eind augustus al vreselijk tegen de winter op. Helemaal over sinds ik mijn houtkacheltje heb en ik iedere dag een vuurtje mag stoken! Omdenken dus. En ruimte om dat te kunnen.
Aanleg om onszelf gek te maken, hebben we allemaal wel denk ik. Maar het talent om er geen gebruik van te maken is slechts enkelen gegeven…
Ik vind die foto mooi. Die er nu staat, jij, en ik vermoed de brug van Nijmegen? Mooi beeld.
Waarom? euh.. tja, leg dat maar es uit….misschien omdat het krachtig is, en tegelijk ook zacht. Kracht, want je zit helemaal in beeld. Hier ben ik. En het zachte zit ‘m voor mij in de manier van kijken. Daarom denk ik?
Marianne
Dank je. Het is de maas, bij de haven van Wijchen.