Dit is het rode draad verhaal van mijn theater. Het verhaal van Emma en Natka.
Update, 24 februari 2014:
Intussen heb ik mijn antwoord.
En toch ook weer niet.
Ik heb mijn theater gemaakt en ge try-out. Zoals ik het nu heb, is de vierde wand helemaal in tact. Geen interactie met het publiek. Geen improvisatie.
En toch, voel ik dat er momenten in zitten waar, ik wat mee kan.
En dat wordt koorddansen.
Want lang niet alles wat in mijn hoofd op komt klopt. Sommige ‘leuke’ vondsten zijn door mijn regisseur naar de prullenbak verwezen. Terecht, realiseerde ik me, toen hij het benoemde.
En toch, en toch en toch.
Als de voorstelling helemaal als gegoten zit (en daarvoor moet ik het nog een aantal keren spelen, precies zoals ik het gemaakt heb), kies ik misschien toch voor de vrijheid om te gaan improviseren. Te spelen met wat zich hier en nu aan dient.
theater maken van mijn blog, en de vragen die dat op roept. http://t.co/mDXtgdXxAw (vlog. 1,5 minuut. met ondertiteling)
RT @jjvoerman: theater maken van mijn blog, en de vragen die dat op roept. http://t.co/mDXtgdXxAw (vlog. 1,5 minuut. met ondertiteling)
“Meer, meer, meer” klinkt het door mijn kamer als ik jouw filmpjes kijk. Volgens mij zal het ook zo bij jouw voorstelling zijn 😉
#leestip theater maken en de vragen die dat op roept http://t.co/4wm1IhD6LZ