Ik was bezig met een betweter blogpost (zo noem ik ze).
Een tirade, of een rant.
Zo één waar ik haarzuiver blootleg wat er allemaal mis is in onze maatschappij. (In mijn hoofd dan hè, dat haarzuivere, en dat blootleggen en zo)
Maar het is natuurlijk allemaal projectie. Alles waar ik tegen aan trap is alles wat ik in mezelf herken, als ik eerlijk blijf:
– Mopperen op van alles maar zelf niet weten hoe het beter moet.
– Meegrappen over een lied dat niet deugt.
– Willen scoren in plaats van betekenis toevoegen.
– Dingen willen bereiken en daarmee voorbij lopen aan alles wat al is (inclusief jezelf).
– Mee willen doen aan de hype, omdat je anders de boot mist.
– Doen wat werkt (in plaats van doen wat nodig is)
Dus,
tekeer gaan tegen al deze dingen heeft niet zo veel zin.
Beter is het om bij mezelf bloot te leggen hoe het komt dat ik steeds weer in al die valkuilen trap.
Want ik weet beter.
Ik weet hoe het voelt om vrede te hebben met mezelf, en als gevolg daarvan, met de hele wereld. Wow, wat een ruimte geeft dat.
Ik kén ze niet alleen, die grote wijsheden, ik heb ze zelf gevoeld. Voel ze, steeds opnieuw.
Hoe komt het dat we ik die wijsheden, dat gevoel weer zo makkelijk uit het oog verlies?
Geld (angst)
De eerste reden is, vermoed ik, een hele existentiële. Geld.
Ik moet geld verdienen met wat ik verzin. (en snel een beetje ook, ik heb net ontdekt dat mijn geld veel minder lang mee gaat dan ik had gedacht)
Dus moeten heel veel mensen het goed vinden wat ik te zeggen heb. Niet een beetje goed, maar heel goed. Dus moet ik heel erg veel geretweet worden en zo. Dus moet ik een “killer-blogpost” schrijven. Dus moet ik gaan nadenken wat jij wil horen.
Die hete adem in mijn nek, die me weg blaast bij alles wat ik waardevol vind.
Die angst, die zo lijnrecht in gaat tegen het vertrouwen dat ik ook ken. (Weet je nog, Jacob Jan? Hoe dat voelt?)
En toch hoort het erbij, die existentiële drive. Zonder die drive zou ik lui worden, zou ik alles kapot relativeren.
Gehoord willen worden (pijn)
Een levenlang verlegenheid, een levenlang opgekropte woede?
Misschien.
Ik kan in ieder geval plaatsvervangend boos worden als ik zie met hoeveel gemak mensen nog steeds genegeerd worden.
Ik wil erbij horen.
Het volgende is zo logisch voor mij, dat ik echt verbijsterd ben dat sommige mensen het over het hoofd zien: Als ík er bij hoor, dan hoort iedereen erbij.
Buitensluiten doet godvergeten zeer. (Dat mag je letterlijk nemen). Dus daar laat ik, als het in mijn macht ligt, niemand mee weg komen.
Dus:
Die angst en pijn niet willen voelen.
Niet willen accepteren als onderdeel van mezelf.
Dát is waardoor ik er af en toe in trap, in die valkuilen.
In plaats van iedereen de maat nemen, omdat ze dat ook niet kunnen, kan ik beter kijken naar mezelf.
Wat kan ik doen?
Bloggen.
Ieder dag bloggen.
Dat helpt.
Vooral om door alle lagen heen te prikken.
Dat had ik nog niet verteld hè? De lagen.
De lagen die om het gevoel heen gepakt liggen, om het niet in zijn volheid te hoeven voelen.
– Mooie lessen maken van mijn mislukkingen, om de pijn van de mislukking zelf niet te voelen.
– Openhartig doen om mijn hart niet echt open te gooien.
– De wijsheden nog een keer uit de kast en oppoetsen, zodat ze weer glimmen.
Die lagen ben ik al een jaar aan het afpellen.
Niet allemaal natuurlijk, dat zou wat moois zijn. Dan hoefde ik alleen nog maar tevreden zitten zijn. Dan houd ik niks over om te bloggen.
(Ook deze blogpost dient om een onbestemd gevoel een plek te geven. Kan ik lekker tevreden zijn, omdat ik het zo mooi verwoord heb. Trouwens, een plek geven, lijkt dat niet verdacht veel op: in een hokje stoppen?)
En dan, tot slot (hoewel ik een hekel heb aan lijstjes) een kleine aanvulling, als een soort 3 geboden.
Voor mezelf,
nog steeds alleen voor mezelf.
1. Nooit meer iets laten omdat anderen het dom vinden.
2. Steeds opnieuw wegen: Doe ik dit om angst en pijn te vermijden, of omdat het goed is?
3. Goed is vreugde. Vreugde voor mij én vreugde voor anderen.
Aan tweeten doe ik even niet meer. Hoewel deze zeker RT waardig is. Voor mij. Mooi dat je zo tot je kern kunt komen. Daar ergens zul je de waarheid vinden, niet in betweterigheid of oordelen. Want daar waar je denkt het beter te weten schuilt ook een groot oordeel over mensen die er dus een puinhoop van maken. Het is iets waar ik zelf ook mee worstel. Daarom herkenbaar. Mooi.
Als altijd mooi geschreven en beschreven. Waardevolle inzichten als sleutels.
Wat ook kan beletten gewoon onszelf te zijn:
* de kuddegeest die overheerst in onze maatschappij
* daaruit volgend de vervlakking van de individualiteit
* het gecultiveerde idee dat je in alles de beste moet zijn
* menselijke waarden ondergeschikt aan de economie (de nieuwe god)
* verlies van vrijheid door angstcultuur
Daarom ook zijn blogs als deze zo immens kostbaar! Wie jouw woorden leest, kijkt in de spiegel. Vervolgens nodigt jouw openheid uit tot ‘zelf bepalen’ in plaats van je te laten bepalen. De grootste kracht: niet enkel woorden maar ook daden. Jij toont je als levend voorbeeld van jouw inzichten.
Welk excuus rest er om niet te volgen?
RT @jjvoerman: alles is projectie (ofwel wat je zegt dat ben je zelf) http://t.co/XGodJYhIts een rant binnenstebuiten gekeerd.
Herkenbaar RT @jjvoerman: alles is projectie (ofwel wat je zegt dat ben je zelf) http://t.co/tolsRtCwrM een rant binnenstebuiten gekeerd.
Wederom puur Jacob Jan……petje af!
RT @jjvoerman: alles is projectie (ofwel wat je zegt dat ben je zelf) http://t.co/XGodJYhIts een rant binnenstebuiten gekeerd.
En dit vind ik dus een rete goede post! Open, eerlijk, scherp en recht uit het hart. Heb hem zelfs even nagelezen. Dat zegt wat hoor, aangezien je tijd maar een keer uit kan geven! Ik ben fan aan het worden 🙂
RT @SylvieZuidam: Dank je voor deze blog RT @jjvoerman: alles is projectie (ofwel wat je zegt dat ben je zelf) http://t.co/spVZDkO7wh
tekeer gaan tegen al deze dingen heeft niet zo veel zin. http://t.co/bnrbWVbY3Q
Je kunt ook weer niet de hele dag met jezelf bezig zijn. Dus af en toe in een valkuil trappen zal je heus nog wel eens overkomen. Da’s niet erg. Mits je er maar over blijft bloggen. Zodat wij leren 😉
Laagje voor laagje blogt @jjvoerman zich verder naar de kern… => http://t.co/mui7lHGfqm
Iets een plek geven
Soms overkomt het me…. dingen vallen opeens op hun plek….
En dan……… is het even stil.
jaa, dat is mooi, als dat gebeurt.
Met waardering gelezen. En opnieuw gelezen. En het beklijft niet. Ik snap niet wat ik lees. Het begint mij te duizelen. Zodra ik onderweg ga. In jouw woorden.
Mijn betrokkenheid bij wie jij bent. Wat jij doet. Op afstand. Die betrokkenheid is groot. Ik gun je het benodigde succes. Zowel zakelijk. Als persoonlijk. En niet per se in die volgorde!
Geniet van je vakantie deze week…
Ik snap wel waarom jij het niet snapt.
Zoveel kronkels kun je niet aan.
Jij bent rechtlijnig. Recht door zee. (De een heeft een negatieve lading en de ander een positieve lading, maar het is natuurlijk gewoon hetzelfde ding.)
Ik vind dat mooi dat rechtlijnige. Ik ben zelf zo rechtlijnig als de Moezel waar ik deze week was, daar raak je compleet de richting kwijt. Ik wilde wel iets rechter zijn, soms.
Dus die dubbele bodems die ik beschrijf, die ken je waarschijnlijk helemaal niet.
Voor mij is de oorsprong iets waar ik terug kom na een hele lange wandeling.
hmmmm ff denken hoor.
Van projectie kun je veel leren… Als je écht wil kijken, dan.